Κάπως έτσι λοιπόν, κλείνει μια χρονιά που στο ξεκίνημα της φάνταζε "βουνό". Κάθε αρχή φαντάζει σαν μια οδύσσεια που κρύβει ανεξερεύνητα μέρη, προκλήσεις και εκπλήξεις. Και πράγματι, το 2012 περιείχε αυτά ακριβώς τα συστατικά που το έκαναν μια εκπληκτική χρονιά απο κάθε άποψη. Αμέτρητα είδη μουσικής, κυκλοφορίες απο ήδη αναγνωρισμένα και καταξιωμένα ονόματα, νέοι καλλιτέχνες, τραγούδια που θα τα θυμόμαστε για καιρό και ίσως αποτελέσουν το έναυσμα για την ανάδειξη νέων μεγάλων συγκροτημάτων και δημιουργών. Ας μη το καθυστερούμε άλλο όμως, τα 20 καλύτερα τραγούδια κατά την άποψη, την αίσθηση και τη διαίσθηση αυτού του Blog, είναι εδώ και περιμένουν να τα ακούσεις. Να θυμηθείς, να νιώσεις όπως ένιωσες όταν για πρώτη φορά τα άκουγες, και ίσως να αναθεωρήσεις αν μέχρι σήμερα κάτι δεν είχες προσέξει όσο θα έπρεπε. Καθένα απο αυτά έχει να πεί και μία ιστορία κάνοντας την ανασκόπηση πιο μεστή και ενδιεφέρουσα.
20) AP.ART - Home
Νίκος Ναούμης, Monetrik, Αντώνης Βουζουνάρας, Σπύρος Χατζηαντωνίου και Γιώργος Καναβάς. Μπορεί να μη σου λένε πολλά τα ονόματα όμως και οι 5 συνέβαλαν στην ανάπτυξη ενός project που δεν θα το χαρακτήριζα καθαρά indie. Λυρικά στοιχεία, καθαρές κιθάρες και φωνητικά που δείχνουν καλλιτέχνες με σκοπό και όχι εφήμερη ενασχόληση. Ακυκλοφόρητοι αλλά σύντομα και πανάξια μια δουλειά τους θα πρέπει να βρίσκεται σε "ψαγμένα" δισκοπωλεία (όσα τουλάχιστον ακόμα απέμειναν).
19) Apollo Gets The Girl - New Dawn
Αυτό το τρίο απο τη Γλασκόβη φέρνει κινηματογραφική μουσική του 80΄. Θυελλώδη ηλεκτρονικά βαθιά synths και παράξενα φωνητικά που αφήνουν το κομμάτι να τελειώσει με ηλεκτρική κιθάρα σε σόλο. Σκέψου μια ταινία όπου ο ρομαντισμός συναντά τα διαστημικά ταξίδια επιστημονικής φαντασίας. Μ'αρέσουν πολύ και θα συνεχίσω να τους παρακολουθώ και το 2013, περιμένοντας παρόμοιες εικόνες βγαλμένες απο τη μεγάλη οθόνη, τη δική τους Σκωτσέζικη μεγάλη οθόνη.
18) White Denim - Gas on F
Πέντε δισκάκια στο ενεργητικό των Τεξανών με κορυφαίο πάντα κατά τη γνώμη μας αυτό που κυκλοφόρησε το 2011, το "D". Μέσα στο 2012 ήρθε ένα σιγκλάκι με δύο ακυκλοφόρητα κομμάτια τους, εκ των οποίων το Gas on F βρίσεις στο δικό μας Νο 18. Dub, ψυχεδελικό rock, blues, punk rock, progressive rock, soul, jazz και πειραματική rock τριγυρνά στις πένες και τα τύμπανα τους. Σίγουρη δύναμη στην εναλλακτική ροκ που έχουμε ανάγκη να ακούμε. Τους αγαπώ.
17) Cayetano feat. Georges Perin - Night Without Stars
Τι να πρωτογράψει κανείς για αυτόν τον καλλιτέχνη. Γνήσιος λάτρης του ολοκληρωμένου και του απόλυτα μετρημένου. Πριν κυκλοφορήσει δίσκο ή ανοίξει το στόμα του, σκέφτεται πολλές φορές και γι'αυτό και μέχρι σήμερα είναι ένας άριστος επαγγελματίας και οχι ο άνθρωπος της αρπαχτής. Απόδειξη η συνέπεια του στον πέμπτο του κατά σειρά δίσκο όπου αλλάζει τρόπο, αλλάζει μέθοδο και δίνει 12 υπέροχες μελωδίες απο τις οποίες ξεχωρίσαμε το Night Without Stars.
16) Kindness - Cyan
Το κομμάτι Ντισκοφέρνει αλλά η μπάντα απο τη Βρετανία έχει electro-pop επιρροές. Απο το πρώτο τους ουσιαστικά δισκάκι, το Cyan. Ένα ζεστό disco-funk κομμάτι που ξεχωρίζει απο τα υπόλοιπα, που εκτός απο τα Gee Up και That's Allright, κινούνται σε πιο χαλαρούς ρυθμούς. Δες καλά το βιντεοκλίπ όπου έχει γίνει πολύ καλή δουλειά και σε προειδοποιώ: κολλάς μετά απο 3 με 4 ακούσματα και ειδικά αν είναι από βυνίλιο.
15) Nicolas Jaar & Theatre Roosevelt - The Ego
Χιλιανός, ιδρυτής του δικού του Label (Clown & Sunset) και ο άνθρωπος που ξεκίνησε (επιτέλους!) μια νέα ας αλπίσουμε εποχή για την ηλεκτρονική μουσική. Κινείται πάντα με οδηγό τον πειραματισμό και μέχρι σήμερα του βγαίνει. Απίστευτα μπάσα σε ακαθόριστους ρυθμούς και μπότες που δεν ενοχλούν αλλά σε κάνουν να συνειδητοποιήσεις πως η αλλαγή και ο νεοτερισμός είναι τελικά θέμα timing. Ο Jaar έχει και timing και άστρο. Άκουσε τον στην τελευταία του κυκλοφορία με dubby και minimal ήχο που αποκαλύπτει ακόμα μια πλευρά του μυστηριώδους καλλιτέχνη με φωνητικά αυτή τη φορά, απο Τζαμάικα. Έμαθα οτι επίκειται συνεργασία με την κόρη του Steven Spielberg, Sasha για μια διασκεύη στο Avalanche του Leonard Cohen. Το περιμένουμε..
14) Richard Hawley - Don't Stare at the Sun
Μερικές φορές καλύτερα να μην πείς τίποτα, παρά να γράψεις κάτι ελλειπές ή ημιτελές. Ο Βρετανός Richard Hawley ανήκει στους καλλιτέχνες που αποτελούν την μουσική ιστορία αυτού του πλανήτη. Κάθε νέος επίδοξος δημιουργός θα πρέπει να διαβάζει πριν απο όλα τη βιογραφία τους στο ξεκίνημα τους και ποτέ να μη σταματά να ανατρέχει στις σελίδες της για όσο θα γράφει ή θα συνθέτει μουσική. Ως απλός ακροατής του, θα σου πω πως οι μουσικές του με συγκλονίζουν, με κάνουν να ανατριχιάσω και να σκεφτώ πραγματικά πως του τις στέλνει κάποια ανώτερη δύναμη. Γιατί αυτά τα τραγούδια δεν γράφονται απο άνθρωπο, γράφονται απο συγγραφέα που ζεί μια εκτεταμένη περίοδο έκστασης. Μια φωνή που στο συγκεκριμένο κομμάτι ξεπροβάλει μέσα απο ηλεκτρικές κιθάρες και συνδέει με τον καλύτερο τρόπο τον τραγουδιστή με το κοινό του. Ταπεινά υποκλίνομαι.
13) Beacon - Pulse
Ο πολυαναμενόμενος νεοτερισμός στην ηλεκτρονική μουσική μπορεί να κρύβεται σε παραγωγές σαν αυτή. Ένα EP του οποίου πήραμε δείγμα αρχικά με ένα single ονόματι Feelings Gone που τάραξε τα λιμνάζοντα νερά κάπου εκεί στο τέλος του καλοκαιριού. Απο την πεντάδα των κομματιών διαλέξαμε το Pulse στο οποίο το ζευγάρι απο το Μπρούκλυν έδωσε ντελικάτες ατμοσφαιρικές γραμμές απο synth για να υφάνει μια ατμόσφαιρα που ασκεί μια φοβερή έλξη για νοσταλγία με τη φωνή του Thomas Mullarney. Οι μουσικές που είναι εμποτισμένες με ατμόσφαιρα με τραβούσαν πάντα, αδύνατον να μην δώσουμε μια καλή θέση στο top 20 σε αυτή την υπέροχη κυκλοφορία.
12) Society - All That We've Become
13) Beacon - Pulse
Ο πολυαναμενόμενος νεοτερισμός στην ηλεκτρονική μουσική μπορεί να κρύβεται σε παραγωγές σαν αυτή. Ένα EP του οποίου πήραμε δείγμα αρχικά με ένα single ονόματι Feelings Gone που τάραξε τα λιμνάζοντα νερά κάπου εκεί στο τέλος του καλοκαιριού. Απο την πεντάδα των κομματιών διαλέξαμε το Pulse στο οποίο το ζευγάρι απο το Μπρούκλυν έδωσε ντελικάτες ατμοσφαιρικές γραμμές απο synth για να υφάνει μια ατμόσφαιρα που ασκεί μια φοβερή έλξη για νοσταλγία με τη φωνή του Thomas Mullarney. Οι μουσικές που είναι εμποτισμένες με ατμόσφαιρα με τραβούσαν πάντα, αδύνατον να μην δώσουμε μια καλή θέση στο top 20 σε αυτή την υπέροχη κυκλοφορία.
12) Society - All That We've Become
Ξανά στην μεγάλη μου αγάπη, τα επικά τραγούδια απο τον χώρο της indie. Δεν ξέρω να σου πώ πολλά για αυτούς. Μπορώ να πώ όμως τι να περιμένεις να ακούσεις. Serge Gainsbourg και Portishead σε παραγωγή του Danger Mouse θα μπορούσε με πολύ καλό τρόπο να δώσει το περίγραμμα τις παραγωγής. Οι πένθιμοι στίχοι σε συνδυασμό με τη μεγάλη ομοιότητα με το στυλ μπάντας των 60's, καταφέρνουν να περνούν νοσταλγικές μελωδίες μιας άλλης εποχής. Όταν η μουσική είναι τόσο αριστουργηματική και ογκώδης, ποιός χριεάζεται να ξέρει ποιά είναι η ιδιοφυΐα πίσω απο αυτή τη παραγωγή ;
11) Porcelain Raft - Shapeless & Gone
Ένα άλμπουμ απο το οποίο δυσκολεύτηκα να διαλέξω ποιό κομμάτι του μου αρέσει περισσότερο, ήταν παραπάνω απο τα μισά πανέμορφα και αξιολογότατα. Μέθυσες ποτέ με κιθάρες ; Αναζήτησες φίλους εκείνη τη στιγμή για να μοιραστείς το συναίσθημα σου ακριβώς εκείνη τη στιγμή ; Μου συναίβει και θέλω να συμβεί και σε εσένα γιατί είναι παράξενα μαγικό. Οι μεθυστικές κιθάρες των Porcelain Raft είναι ο Mauro Remiddi. Ο Ιταλός Mauro περιπλανιέται μεταξύ Ιταλίας, Λονδίνου και Μπρούκλυν για να φτάσει και στα δικά μας αυτιά. Δικαίως, το κομμάτι στα 20 καλύτερα της χρονιάς.
10) Grizzly Bear – Yet Again
Κατά πολλούς, ίσως το Shields αναδειχθεί το καλύτερο άλμπουμ για το 2012. Πλήρες, γεμάτο και με παραγωγές όπως το Yet Again που δείχνουν οτι το συγκρότημα δεν είναι τυχαία στα πρώτα ονόματα του είδους. Η προηγούμενη τους δουλειά του 2009, με εξαίρεση το απίστευτα όμορφο "Ready, Able" θα μπορούσε να σε κουράσει πολύ. Μέσα στο χάος των ήχων που συνήθισες να ακούς απο την τετραμελή παρέα, θα δείς τελικά μια αρκετά επιτυχημένη προσπάθεια για εμβάθυνση στη μελωδία και τελικά χρησιμοποίηση της ενέργειας των φωνητικών του Ed Droste στην κατάλληλη ένταση. Άλμπουμ που δεν πρέπει να λείπει απο το αρχείο σου για τη χρονιά που φεύγει.
9) Gabriel Bruce - Only One
Sivert Høyem. Η πρώτη σκέψη που έκανα μόλις ξεκίνησε ο τραγουδιστής τον πρώτο του στίχο. Η απίστευτη ομοιότητα της φωνής του με τον τραγουδιστή των Madrugada, είναι συγχρόνως και μια αιτία για να τον θαυμάζεις για τη δική του λάμψη που δεν έχει ανάγκη καμία αβάντα για διάκριση. Βρές και άκου ολόκληρο το EP, ο καλλιτέχνης είναι πραγματικά ένα φαινόμενο. Ο Gabriel Bruce έσπασε την καρδιά μου σε τέσσερα λεπτά και δεκαεννέα δευτερόλεπτα, όσο δηλαδή διαρκεί το κομμάτι που βρίσκεις στο Νο 9 της 20αδας. θα μπορούσε και καλύτερα αλλά ευτυχώς η χρονιά ήταν αποδοτική σε καλές μουσικές.
8) The Heavy - Be Mine
Ακούστηκαν διάφορα σχόλια περί μη ικανοποιητικού άλμπουμ και οπισθοπορείας για τους Βρετανούς που αισίως κυκλοφόρησαν την τρίτη τους δουλειά. Προσωπική μου άποψη είναι πως το άλμπουμ είναι ανώτερο ίσως και απο τη πρώτη τους δουλειά. Απο τη στιγμή που 4 έως 5 κομμάτια σου μένουν να τα σιγοτραγουδάς, το άλμπουμ έχει επιτύχει. Πιο ραδιοφωνικοί πλέον και με τη καθαρή Soul φωνή απο τον συνήθη ύποπτο Kelvin Swaby είναι μια ομάδα πλήρως συνειδητοποιημένη για το τι κάνει. Για την Hip Hop, την Funk, τη Rock και τα Blues που μιξάρει καταθέτοντας την ψυχή της. Λίγες Βρετανικές μπάντες κατόρθωσαν να μιμηθούν τόσο καλά μουσικές του Νοτιοαμερικάνικου Rock. Πανάξια στο Νο 8, το λατρεύω.
7) King Creosote - Ankle Shackles
Ένα θορυβώδες folk-rock κομμάτι που το χαρακτηρίζει μια ρομαντική κυριαρχία των χορδών, το βαρύγδουπο των τυμπάνων και οι εγκάρδιες αρμονίες του King Creosote. Ένα απο τα κορυφαία μουσικά συμβάντα του έτους που πέρασε και έμεινε δυστυχώς στα αζήτητα. Δεν το πήρε σε κανένα, ψαγμένο με την καλή έννοια, ραδιόφωνο το αυτί μου. Δεν πειράζει όμως, ο Σκωτσέζος Kenny Anderson όπως είναι και το κατά κόσμον όνομα του, δημιούργησε ένα επικό τραγούδι 11 λεπτών για να θυμήσει σε όλους πως είναι ακόμα εδώ με όλες του τις δυνάμεις και μπορεί να κάνει την επανασύνδεση με τις αξίες της μουσικής. Συγκινητικό και αξέχαστο.
6) World Tour - Forever Tonight
Πριν γράψω οτιδήποτε, σου προτείνω να δυναμώσεις αν έχεις πατήσει ήδη το "Play". Αυτό το κομμάτι δεν ακούγεται σε μέτρια ένταση, αν θέλεις φυσικά να μπείς μέσα του. Επίσης απο τα κομμάτια που δεν έπαιξαν πουθενά και καθόλου, εκτός φυσικά απο το W music radio. Θα το θυμάμαι ως μια απο τις καλύτερες indie pop κυκλοφορίες της χρονιάς. Ηχογραφημένο στους απομακρυσμένους λόφους του Funäsdalen, το Forever Tonight ξεκινά με μια διαπεραστική κραυγή στους ανοικτούς ουρανούς και σύντομα ο ορίζοντας καλύπτεται με έναν μελαγχολικό ήχο που μοιάζει να έρχεται απο τον παράδεισο. Νιώθω τυχερός που το ανακάλυψα.
5) Efterklang - Black Summer
Καλλιτέχνης θα πεί να βρίσκεις έμπνευση ακόμα και στον ήχο που κάνει ενα χαρτί όταν σκίζεται. Στην περίπτωση των Efterklang, τα πράγματα είναι αρκετά πιο περίπλοκα, σαν την πλοκή μιας ταινίας τρόμου παρά μια τυπική ηχογράφηση. Η μπάντα ταξίδεψε σε ένα εγκαταλελειμμένο ρωσικό οικισμό στο Spitsenbergen, ένα μικρό νησί κοντά στο Βόρειο Πόλο, και κατέγραψε πάνω από 1.000 ήχους γύρω από την περιοχή. Οι καλύτεροι απο αυτούς χρησιμοποιήθηκαν στα κομμάτια του τέταρτου άλμπουμ τους Piramida αν και δύσκολα θα τους ξεχωρίσει το αυτί σου. Το τραγούδι στο Νο 5, μοιάζει με ασπρόμαυρη ταινία εποχής που ξεκινά με κτύπους σε μέταλλο, συνεχίζει με χορωδιακά φωνητικά και ξεσπά με δύναμη σε μπάσο πιάνο και βιολί που καθηλώνουν. Μια απο τις ομορφότερες και πιο καλοδουλεμένες κυκλοφορίες του 2012.
4) Wild Nothing - Paradise
Μια μπάντα με Indie προσανατολισμό και Dream Pop ύφος. Ο καιρός πέρασε και όπως συνήθως γίνεται με τις μπάντες που δεν θέλουν να μένουν στο περιθώριο, οι Wild Nothing επανήλθαν. Περισσότερα synths, όμορφα τύμπανα, φυσικά όργανα και λιγότερο απροσδιόριστες γραμμές στη σύνθεση που είναι πλέον μετρημένη και έχει σκοπό. Σκοπό να σε παρασύρει στην Dream Pop που τώρα πια γράφουν με αξιώσεις. Κορυφαίο για εμάς κομμάτι του δίσκου που σφράγισε το πλέον πολύ γνωστό όνομα τους, το Paradise. Μπορεί τραγούδια σαν αυτό να είναι ο λόγος ή αν θέλεις ο ήχος που οδηγεί τους ανθρώπους έξω στο γρασίδι να κοιτάζουν τον ήλιο για ώρες. Τους έχω ήδη στις πρώτες θέσεις της δισκοθήκης μου και είμαι σίγουρος πως θα το κάνεις και εσύ μόλις ακούσεις ολόκληρο το δίσκο τους.
3) Chromatics - These Streets Will Never Look The Same
Ξεκάθαρο μπάσο και ρυθμός ανυπέρβλητος δείχνει ότι η μπάντα ξέρει που πατάει και έχει βρεί το δρόμο της στα σίγουρα. Το "Kill For Love" θυμιζεί πολύ τους Glass Candy. Άλλωστε θα μου πείτε, ανήκουν στο ίδιο σπίτι, την Italians Do It Better. Το κομμάτι που πήρε τη τρίτη θέση στην 20αδα δεν βρίσκεται τυχαία εκεί. Synthpop, Post-Punk και Italo Disco ρυθμοί ανάμεσα απο παράσιτα βινυλίου συνθέτουν μια οκτάλεπτη πανδαισία ηχοχρωμάτων άκρως αισιόδοξη και ανεβαστική. Οι Αμερικανοί, ήδη συνεχίζουν να κυκλοφορούν δουλειές ακόμη και στο τελείωμα του έτους, συγκρότητα που οχι μόνο καθιερώθηκε πια, αλλά παίρνει και θέση πρωταγωνιστή.
2) Yast - Believes
Για αυτό το τραγούδι, μπορούμε ως W music radio να υπερηφανευόμαστε. Τους βρήκαμε πρώτοι, τους παίξαμε πρώτοι. Και ξαφνικά, όλοι μιλούν για εκείνους. Οι ρομαντικοί YaST ξεκίνησαν στο Sandviken της Σουηδίας το 2007, αλλά μεταφέρθηκαν στο Malmö το επόμενο έτος. Ήταν τρεις τότε, η παρέα των Carl Jensen, Tobias Widman και Marcus Norberg. Το 2010 θα προστεθούν και οι Markus Johansson και Niklas Wennerstrand, ντράμερ και μπασίστας αντίστοιχα για να ροκάρουν την μπάντα λίγο παραπάνω αφού μέχρι τότε το είδος τους ήταν καθαρά η dream pop. To Believes είναι για μένα το τέλειο pop. Λίγο αφελές, μελωδικό και ανέμελο. Μου θύμησε τότε που αράζαμε στην παραλία γεμάτοι αφηρημάδα και ξεγνοιασιά, πετώντας πετραδάκια. Απόλυτα ταιριαστές εικόνες για τους YaST. Το μεγαλύτερο μου "κόλλημα" για το 2012.
1) MS MR - Hurricane
Είναι μεσημέρι, το τηλέφωνο χτυπάει, στη γραμμή είναι ο φίλος μου ο Σωτήρης, του λέω να κλείσει και να με ξαναπάρει αφού σταματήσει να οδηγάει. Eκείνος επιμένει, θέλει να μου μεταφέρει τον ενθουσιασμό του, δε κρατιέται με τίποτα. "..το κομμάτι είναι το κάτι άλλο, που το μυρίστηκες ;" Οι Ms Mr είναι ένα πρωτοεμφανιζόμενο duo από Μπούκλυν της Νέας Υόρκης. Έχουν ήδη κυκλοφορήσει το EP "Ghost City USA" το οποίο δεν έκανε ιδιαίτερη εντύπωση με εξαίρεση το "Bones" όπου τα φωνητικά ξεχωρίζουν αναπάντεχα όμορφα. Το μεγάλο όμως μουσικό άλμα για αυτούς έγινε με το "Hurricane" που ήρθε κυριολεκτικά ως τυφώνας. Mπάντες μπορούν να ζήσουν και να πεθάνουν από τα vocals, συχνά μια δυνατή φωνή είναι ικανή να φτιάξει ή να καταστρέψει ένα συγκρότημα. Δεν ξέρω καν το όνομα της γυναίκας αυτής, αλλά δύο πράγματα είναι ξεκάθαρα. Η φωνή της είναι τόσο έντονη, ώστε προσθέτει ένα μουσικά οργανικό στρώμα σχεδόν σε κάθε τραγούδι που τραγουδά και δεύτερον είναι τόσο σέξι... απλά μου αρέσει πολύ !
Κάπου εδώ, φτάσαμε στο τέλος της ανασκόπησης για το 2012. Συγκινούμαι πραγματικά που όντας ένας απλός ακροατής μουσικής, μπορώ να επικοινωνώ μαζί σας μέσω αυτής. Στην ουσία είναι μια ανταλλαγή και ένας τρόπος έκφρασης συναισθημάτων. Ένας δίαυλος που όμοιος του δεν πρόκειται ποτέ να εφευρεθεί. Να νιώθεις το ίδιο συναίσθημα ταυτόχρονα, προκαλούμενο απο το ίδιο μέσο. Μαγικό ! Ευχαριστούμε όλες και όλους τους ακροατές, bloggers, αναγνώστες και ρίχνοντες μία ματιά στο site πού και πού, για την πιστή τους παρουσία. Υποσχόμαστε να συνεχίσουμε να παρακολουθούμε τα μουσικά πράγματα με τον ίδιο ζήλο και μεράκι. Όπως κάναμε δηλαδή μέχρι σήμερα εκφράζοντας μόνο τη δική μας άποψη και αίσθηση, θεωρώντας τη μουσική εραστή ή ερωμένη μας. Όπως θέλετε πείτε το.. Καλή χρονιά !!
ENJOY
M.A.
9) Gabriel Bruce - Only One
Sivert Høyem. Η πρώτη σκέψη που έκανα μόλις ξεκίνησε ο τραγουδιστής τον πρώτο του στίχο. Η απίστευτη ομοιότητα της φωνής του με τον τραγουδιστή των Madrugada, είναι συγχρόνως και μια αιτία για να τον θαυμάζεις για τη δική του λάμψη που δεν έχει ανάγκη καμία αβάντα για διάκριση. Βρές και άκου ολόκληρο το EP, ο καλλιτέχνης είναι πραγματικά ένα φαινόμενο. Ο Gabriel Bruce έσπασε την καρδιά μου σε τέσσερα λεπτά και δεκαεννέα δευτερόλεπτα, όσο δηλαδή διαρκεί το κομμάτι που βρίσκεις στο Νο 9 της 20αδας. θα μπορούσε και καλύτερα αλλά ευτυχώς η χρονιά ήταν αποδοτική σε καλές μουσικές.
8) The Heavy - Be Mine
Ακούστηκαν διάφορα σχόλια περί μη ικανοποιητικού άλμπουμ και οπισθοπορείας για τους Βρετανούς που αισίως κυκλοφόρησαν την τρίτη τους δουλειά. Προσωπική μου άποψη είναι πως το άλμπουμ είναι ανώτερο ίσως και απο τη πρώτη τους δουλειά. Απο τη στιγμή που 4 έως 5 κομμάτια σου μένουν να τα σιγοτραγουδάς, το άλμπουμ έχει επιτύχει. Πιο ραδιοφωνικοί πλέον και με τη καθαρή Soul φωνή απο τον συνήθη ύποπτο Kelvin Swaby είναι μια ομάδα πλήρως συνειδητοποιημένη για το τι κάνει. Για την Hip Hop, την Funk, τη Rock και τα Blues που μιξάρει καταθέτοντας την ψυχή της. Λίγες Βρετανικές μπάντες κατόρθωσαν να μιμηθούν τόσο καλά μουσικές του Νοτιοαμερικάνικου Rock. Πανάξια στο Νο 8, το λατρεύω.
7) King Creosote - Ankle Shackles
Ένα θορυβώδες folk-rock κομμάτι που το χαρακτηρίζει μια ρομαντική κυριαρχία των χορδών, το βαρύγδουπο των τυμπάνων και οι εγκάρδιες αρμονίες του King Creosote. Ένα απο τα κορυφαία μουσικά συμβάντα του έτους που πέρασε και έμεινε δυστυχώς στα αζήτητα. Δεν το πήρε σε κανένα, ψαγμένο με την καλή έννοια, ραδιόφωνο το αυτί μου. Δεν πειράζει όμως, ο Σκωτσέζος Kenny Anderson όπως είναι και το κατά κόσμον όνομα του, δημιούργησε ένα επικό τραγούδι 11 λεπτών για να θυμήσει σε όλους πως είναι ακόμα εδώ με όλες του τις δυνάμεις και μπορεί να κάνει την επανασύνδεση με τις αξίες της μουσικής. Συγκινητικό και αξέχαστο.
6) World Tour - Forever Tonight
Πριν γράψω οτιδήποτε, σου προτείνω να δυναμώσεις αν έχεις πατήσει ήδη το "Play". Αυτό το κομμάτι δεν ακούγεται σε μέτρια ένταση, αν θέλεις φυσικά να μπείς μέσα του. Επίσης απο τα κομμάτια που δεν έπαιξαν πουθενά και καθόλου, εκτός φυσικά απο το W music radio. Θα το θυμάμαι ως μια απο τις καλύτερες indie pop κυκλοφορίες της χρονιάς. Ηχογραφημένο στους απομακρυσμένους λόφους του Funäsdalen, το Forever Tonight ξεκινά με μια διαπεραστική κραυγή στους ανοικτούς ουρανούς και σύντομα ο ορίζοντας καλύπτεται με έναν μελαγχολικό ήχο που μοιάζει να έρχεται απο τον παράδεισο. Νιώθω τυχερός που το ανακάλυψα.
5) Efterklang - Black Summer
Καλλιτέχνης θα πεί να βρίσκεις έμπνευση ακόμα και στον ήχο που κάνει ενα χαρτί όταν σκίζεται. Στην περίπτωση των Efterklang, τα πράγματα είναι αρκετά πιο περίπλοκα, σαν την πλοκή μιας ταινίας τρόμου παρά μια τυπική ηχογράφηση. Η μπάντα ταξίδεψε σε ένα εγκαταλελειμμένο ρωσικό οικισμό στο Spitsenbergen, ένα μικρό νησί κοντά στο Βόρειο Πόλο, και κατέγραψε πάνω από 1.000 ήχους γύρω από την περιοχή. Οι καλύτεροι απο αυτούς χρησιμοποιήθηκαν στα κομμάτια του τέταρτου άλμπουμ τους Piramida αν και δύσκολα θα τους ξεχωρίσει το αυτί σου. Το τραγούδι στο Νο 5, μοιάζει με ασπρόμαυρη ταινία εποχής που ξεκινά με κτύπους σε μέταλλο, συνεχίζει με χορωδιακά φωνητικά και ξεσπά με δύναμη σε μπάσο πιάνο και βιολί που καθηλώνουν. Μια απο τις ομορφότερες και πιο καλοδουλεμένες κυκλοφορίες του 2012.
4) Wild Nothing - Paradise
Μια μπάντα με Indie προσανατολισμό και Dream Pop ύφος. Ο καιρός πέρασε και όπως συνήθως γίνεται με τις μπάντες που δεν θέλουν να μένουν στο περιθώριο, οι Wild Nothing επανήλθαν. Περισσότερα synths, όμορφα τύμπανα, φυσικά όργανα και λιγότερο απροσδιόριστες γραμμές στη σύνθεση που είναι πλέον μετρημένη και έχει σκοπό. Σκοπό να σε παρασύρει στην Dream Pop που τώρα πια γράφουν με αξιώσεις. Κορυφαίο για εμάς κομμάτι του δίσκου που σφράγισε το πλέον πολύ γνωστό όνομα τους, το Paradise. Μπορεί τραγούδια σαν αυτό να είναι ο λόγος ή αν θέλεις ο ήχος που οδηγεί τους ανθρώπους έξω στο γρασίδι να κοιτάζουν τον ήλιο για ώρες. Τους έχω ήδη στις πρώτες θέσεις της δισκοθήκης μου και είμαι σίγουρος πως θα το κάνεις και εσύ μόλις ακούσεις ολόκληρο το δίσκο τους.
3) Chromatics - These Streets Will Never Look The Same
Ξεκάθαρο μπάσο και ρυθμός ανυπέρβλητος δείχνει ότι η μπάντα ξέρει που πατάει και έχει βρεί το δρόμο της στα σίγουρα. Το "Kill For Love" θυμιζεί πολύ τους Glass Candy. Άλλωστε θα μου πείτε, ανήκουν στο ίδιο σπίτι, την Italians Do It Better. Το κομμάτι που πήρε τη τρίτη θέση στην 20αδα δεν βρίσκεται τυχαία εκεί. Synthpop, Post-Punk και Italo Disco ρυθμοί ανάμεσα απο παράσιτα βινυλίου συνθέτουν μια οκτάλεπτη πανδαισία ηχοχρωμάτων άκρως αισιόδοξη και ανεβαστική. Οι Αμερικανοί, ήδη συνεχίζουν να κυκλοφορούν δουλειές ακόμη και στο τελείωμα του έτους, συγκρότητα που οχι μόνο καθιερώθηκε πια, αλλά παίρνει και θέση πρωταγωνιστή.
2) Yast - Believes
Για αυτό το τραγούδι, μπορούμε ως W music radio να υπερηφανευόμαστε. Τους βρήκαμε πρώτοι, τους παίξαμε πρώτοι. Και ξαφνικά, όλοι μιλούν για εκείνους. Οι ρομαντικοί YaST ξεκίνησαν στο Sandviken της Σουηδίας το 2007, αλλά μεταφέρθηκαν στο Malmö το επόμενο έτος. Ήταν τρεις τότε, η παρέα των Carl Jensen, Tobias Widman και Marcus Norberg. Το 2010 θα προστεθούν και οι Markus Johansson και Niklas Wennerstrand, ντράμερ και μπασίστας αντίστοιχα για να ροκάρουν την μπάντα λίγο παραπάνω αφού μέχρι τότε το είδος τους ήταν καθαρά η dream pop. To Believes είναι για μένα το τέλειο pop. Λίγο αφελές, μελωδικό και ανέμελο. Μου θύμησε τότε που αράζαμε στην παραλία γεμάτοι αφηρημάδα και ξεγνοιασιά, πετώντας πετραδάκια. Απόλυτα ταιριαστές εικόνες για τους YaST. Το μεγαλύτερο μου "κόλλημα" για το 2012.
1) MS MR - Hurricane
Είναι μεσημέρι, το τηλέφωνο χτυπάει, στη γραμμή είναι ο φίλος μου ο Σωτήρης, του λέω να κλείσει και να με ξαναπάρει αφού σταματήσει να οδηγάει. Eκείνος επιμένει, θέλει να μου μεταφέρει τον ενθουσιασμό του, δε κρατιέται με τίποτα. "..το κομμάτι είναι το κάτι άλλο, που το μυρίστηκες ;" Οι Ms Mr είναι ένα πρωτοεμφανιζόμενο duo από Μπούκλυν της Νέας Υόρκης. Έχουν ήδη κυκλοφορήσει το EP "Ghost City USA" το οποίο δεν έκανε ιδιαίτερη εντύπωση με εξαίρεση το "Bones" όπου τα φωνητικά ξεχωρίζουν αναπάντεχα όμορφα. Το μεγάλο όμως μουσικό άλμα για αυτούς έγινε με το "Hurricane" που ήρθε κυριολεκτικά ως τυφώνας. Mπάντες μπορούν να ζήσουν και να πεθάνουν από τα vocals, συχνά μια δυνατή φωνή είναι ικανή να φτιάξει ή να καταστρέψει ένα συγκρότημα. Δεν ξέρω καν το όνομα της γυναίκας αυτής, αλλά δύο πράγματα είναι ξεκάθαρα. Η φωνή της είναι τόσο έντονη, ώστε προσθέτει ένα μουσικά οργανικό στρώμα σχεδόν σε κάθε τραγούδι που τραγουδά και δεύτερον είναι τόσο σέξι... απλά μου αρέσει πολύ !
Κάπου εδώ, φτάσαμε στο τέλος της ανασκόπησης για το 2012. Συγκινούμαι πραγματικά που όντας ένας απλός ακροατής μουσικής, μπορώ να επικοινωνώ μαζί σας μέσω αυτής. Στην ουσία είναι μια ανταλλαγή και ένας τρόπος έκφρασης συναισθημάτων. Ένας δίαυλος που όμοιος του δεν πρόκειται ποτέ να εφευρεθεί. Να νιώθεις το ίδιο συναίσθημα ταυτόχρονα, προκαλούμενο απο το ίδιο μέσο. Μαγικό ! Ευχαριστούμε όλες και όλους τους ακροατές, bloggers, αναγνώστες και ρίχνοντες μία ματιά στο site πού και πού, για την πιστή τους παρουσία. Υποσχόμαστε να συνεχίσουμε να παρακολουθούμε τα μουσικά πράγματα με τον ίδιο ζήλο και μεράκι. Όπως κάναμε δηλαδή μέχρι σήμερα εκφράζοντας μόνο τη δική μας άποψη και αίσθηση, θεωρώντας τη μουσική εραστή ή ερωμένη μας. Όπως θέλετε πείτε το.. Καλή χρονιά !!
ENJOY
M.A.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου