Είναι απο τις φορές που μένεις με ανοιχτό το στόμα και απλά ακούς και ξανακούς και ξανακούς, μέχρι να βαρεθείς ακόμα και την εισαγωγή. Το κομμάτι που σήμερα σου παρουσιάζω δεν είναι μια προσπάθεια να βγεί το συγκρότημα The Chemist απο την αφάνεια. Είναι μια προσπάθεια να συνέλθουμε όσοι τους πήραμε χαμπάρι και ακόμα δεν έχουμε βγεί στα μπαλκόνια να φωνάζουμε γι'αυτούς. Υπερβολικός, βιαστικός ; Δε το νομίζω, άκου το κομμάτι στην κορυφή του άρθρου και θα καταλάβεις. Στην Αυστραλία, εκτός του να δέχονται επισκέπτες και μετανάστες που κάνουν ένα 24ωρό υπομονή μέχρι να φτάσουν εκεί, την τελευταία πενταετία "φτιάχνουν" και αξιόλογα συγκροτήματα και μεμονωμένους καλλιτέχνες. Σε πολλά ειδη μουσικής, απο την ηλεκτρονική, την pop, μέχρι και την folk rock, οι κάτοικοι του Νοτίου ημισφαιρίου διαπρέπουν. Τελευταία ανακάλυψη μας οι The Chemist, που είμαι σίγουρος πως θα μας απασχολήσουν τα επόμενα χρόνια αν συνεχίσουν με την ίδια φόρα. Γιατί αυτό που έχουν τώρα δεν είναι καν φόρα, είναι αστέρι και μάλιστα τεράστιο.
Απο το Πέρθ της Δυτικής Αυστραλίας και με ιθύνων νου τους τον Benjamin Witt στα φωνητικά και τη κιθάρα, η τετραμελής μπάντα υπάρχει απο το 2009 χωρίς να έχει δώσει κάποιο κομμάτι σε κυκλοφορία. Φαίνεται πως το 2012 ήταν σηματοδότης για το ξεκίνημα τους, αφού στα τέλη της περασμένης χρονιάς κυκλοφορούν σε single το Spray Paint or Praise με το οποίο και "παίρνουν κεφάλια" κυριολεκτικά όπου και αν βρεθούν για Live. Μου θύμησαν σαφώς αμερικάνικες μουσικές με folk στοιχεία και rock που παραπέμπει σε παραγωγές των Monophonics, των The Heavy και των White Stripes. Το συγκρότημα δηλώνει επίσημα στις διαδυκτιακές του σελίδες πως παίζει rock, folk, blues και pop. Το κομμάτι που είναι η πρώτη τους επίσημη επαφή με το κοινό είναι γεμισμένο με ένα αφέψημα από ήχους που μόνο το μυαλό ενός ανθρώπου όπως ο Ben Witt θα μπορούσε να συγχωνεύσει μαζί.
Μια διαπλοκή απο ήχους κιθάρας και τυμπάνου που οδηγούν στο επιστέγασμα τους, δηλαδή τη ξεχωριστή φωνή του Ben. Ένας ήχος τρελός με διαμελισμένα κιθαριστικά riffs και blues παραμορφωμένα φωνητικά που μαζί με το video clip θα σε οδηγήσουν σε ένα ψυχεδελικό ταξίδι. Η soul και η garage που πουθενά δεν αναφέρει η μπάντα οτι εμπλέκεται μέσα στις παραγωγές της, κατά την άποψη μας είναι το σημείο καμπής. Δύσκολο άλλωστε να συνδυάσεις τόσα πολλά στοιχεία, τόσο έξυπνα φέρνοντας ως αποτέλεσμα μια τόσο "βρώμικη" και συνάμα πανέμορφη blueζια. Αν αυτό είναι ένα δείγμα απο τον επερχόμενο δίσκο τους τον Μάρτιο, θα μας πάει καλά η χρονιά.
ENJOY
M.A.
