Παρεξηγημένος ή διαφορετικός αισθάνεται κανέις όσο τον αφήνουν στο "περιθώριο". Δεν φταίει όμως πάντα εκείνος που οι άλλοι δεν αναγνωρίζουν την αξία του. Ίσως να φταίνε οι άλλοι που δεν έβαλαν το αυτί τους να ακούσει και ύστερα να αποφασίσουν. Έτσι συμβαίνει και στις μέρες μας με την neo-psyrock ή την psyrock σκέτο, αν θέλεις. Μουσικές που δύσκολα τολμούσε κανείς να παίξει σε dj set, πόσο μάλλον σε ραδιόφωνα και εκπομπές μουσικού περιεχομένου, τώρα φαίνεται πως δεν ήρθαν απλά στη μόδα αλλά εκτιμώνται και ως δημιουργήματα περιοπής. Ήταν θέμα χρόνου να γίνει η μετάλλαξη και μεταφορά των επιτευγμάτων των 60's στην ψυχεδελική μουσική. Οι Beatles και οι Byrds απο πλευράς Μ. Βρετανίας και συγκροτήματα όπως οι Jefferson Airplane, οι Pink Floyd και οι Doors απο πλευράς Η.Π.Α, μεταλαμπάδευσαν τα 60's στα χρόνια μετά το 1970 αλλά και στο σήμερα. Περνώντας απο τη μεταβατική περίοδο όπου το Post Punk Rock είχε την τιμητική του στη δεκαετία του 80' με πολυάριθμα συγκροτήματα απο το Heavy Metal μέχρι και τη Soul, φτάσαμε στα 90's και το σήμερα με τη Shoegaze και τη neo-psyrock που εκπροσωπείται επάξια απο συγκροτήματα όπως οι Temples που σου παρουσιάζω σήμερα.
Η μπάντα που μας τράβηξε τη προσοχή αριθμεί μόλις δύο μέλη, τον James Bagshaw στη φωνή και τον Thomas Warmsley στο μπάσο. Ορμώμενοι απο το Λονδίνο, μέσα στο 2012 πρωτοπαρουσίασαν μια πεντάδα τραγουδιών απο τα οποία περιέργως άφησαν τελικά στη δημοσιότητα μόνο τα τρία. Επίσημη κυκλοφορία τους είναι το Shelter Song EP ενώ το κομμάτι που ακούς στην αρχή του άρθου είναι ένα ακυκλοφόρητο τραγούδι τους, που μαζί με τα υπόλοιπα που όπως προανέφερα κράτησαν στην αφάνεια, πρόκειται να κυκλοφορήσουν επίσης ως EP σύντομα.
Ο ήχος τους, ρετρό αλλά μαζί και ήχος φερμένος απο τα 60's με σύγχρονο ένδυμα. Όλα αυτά με τη κιθάρα που υπάρχει ως στήριγμα των παραγωγών τους, πάντα σε "πρώτο πλάνο". Νωχελικά, αβίαστα φωνητικά συμπληρώνουν μια σχεδόν απόκοσμη μελωδία που όμως υπάρχει και είναι το πιο σημαντικό κατά τη γνώμη μας. Ακόμα και το look τους, παραπέμπει σε εικόνες εκείνων των εποχών με τη πλούσια και ατημέλητη κόμη τους να "φέρνει" σε Jim Morrison. Οι Temples δε θα πρέπει πιστεύουμε να συγκριθούν κατά βάση με καμία μπάντα του παρελθόντος. Είναι εδώ με το δικό τους στύλ και ταιριάζουν απόλυτα με την εποχή τους. Φαίνεται πως προσπάθησαν να κρατήσουν την ανωνυμία τους, ανάμεσα σε ένα απέραντο χώρο απο μπάντες. Ξεχώρισαν τελικά όμως περισσότερο και απο συγκροτήματα που είναι πρώτα ονόματα στο είδος τους. Μετριοφροσύνη ή τυχαίο γεγονός ; Θα δείξει. Το βέβαιο είναι πως τα τραγούδια τους ακούγονται τόσο "κλασικά" απο τώρα, απο τόσο νωρίς. Μια συναρπαστική σίγουρα επερχόμενη κυκλοφορία όταν και αν βρούν ετικέτα για τους εαυτούς τους.
Ο ήχος τους, ρετρό αλλά μαζί και ήχος φερμένος απο τα 60's με σύγχρονο ένδυμα. Όλα αυτά με τη κιθάρα που υπάρχει ως στήριγμα των παραγωγών τους, πάντα σε "πρώτο πλάνο". Νωχελικά, αβίαστα φωνητικά συμπληρώνουν μια σχεδόν απόκοσμη μελωδία που όμως υπάρχει και είναι το πιο σημαντικό κατά τη γνώμη μας. Ακόμα και το look τους, παραπέμπει σε εικόνες εκείνων των εποχών με τη πλούσια και ατημέλητη κόμη τους να "φέρνει" σε Jim Morrison. Οι Temples δε θα πρέπει πιστεύουμε να συγκριθούν κατά βάση με καμία μπάντα του παρελθόντος. Είναι εδώ με το δικό τους στύλ και ταιριάζουν απόλυτα με την εποχή τους. Φαίνεται πως προσπάθησαν να κρατήσουν την ανωνυμία τους, ανάμεσα σε ένα απέραντο χώρο απο μπάντες. Ξεχώρισαν τελικά όμως περισσότερο και απο συγκροτήματα που είναι πρώτα ονόματα στο είδος τους. Μετριοφροσύνη ή τυχαίο γεγονός ; Θα δείξει. Το βέβαιο είναι πως τα τραγούδια τους ακούγονται τόσο "κλασικά" απο τώρα, απο τόσο νωρίς. Μια συναρπαστική σίγουρα επερχόμενη κυκλοφορία όταν και αν βρούν ετικέτα για τους εαυτούς τους.
ENJOY
M.A.
