Chrome Sparks - Send the Pain On

Μπορεί ένα κομμάτι να σε κάνει διάσημο ; Μπορεί. Μπορεί αυτό να είναι και το μόνο αξιόλογο κομμάτι ολόκληρης της καριέρας σου ; Μπορεί. Για το πρώτο είμαι σίγουρος, για το δεύτερο ας περιμένουμε λίγο. Ο λόγος για τον Chrome Sparks που παρόλο οτι υπάρχει σαν σόλο καλλιτέχνης εδώ και μερικά χρόνια, μόλις πριν λίγες μέρες άρχισαν να ασχολούνται μαζί του διαδικτυακά μέσα προβολής μουσικής.  Ένας νεαρός μουσικός παραγωγός που ζεί και γράφει μουσική στο Μπρούκλιν των Η.Π.Α. Με φόντο τα κλασικά κρουστά, συνδυάζοντας την αγάπη του για τα synthesizers, τη ρυθμική και χορευτική μουσική σε ένα μοναδικό μείγμα του οποίου δείγμα μπορείς να πάρεις με το πανέμορφο Send the Pain On που ήταν και η αφορμή για τη σημερινή αναφορά. 

Ξεκίνησε τις μουσικές του σπουδές μελετώντας τύμπανα και γρήγορα μεταπήδησε στη δισκοθετική και τη χορευτική μουσική. Όπως συνήθως γίνεται με τους ορεξάτους αυτής της κατηγορίας, άρχισε να γράφει τις δικές του συνθέσεις σε έναν υπολογιστή και το 2010 κυκλοφόρησε υπό δική του επιμέλεια, χωρίς την εμπλοκή δισκογραφικής, ένα EP που δεν εντυπωσίασε ιδιαίτερα. Ο Jeremy Malvin όπως είναι το πραγματικό του όνομα, φαίνεται πως βρήκε το δρόμο προς κάτι αξιόλογο μέσα στο 2012. Αρχικά, πριν μερικούς μήνες με τη κυκλοφορία του Marijuana που ακούς στο τέλος του άρθρου αλλά και στο τέλος του έτους με το κομμάτι που κατάφερε να τον βγάλει απο την αφάνεια. Μια παραγωγή με ζεστά κρουστά και pop προσανατολισμό που μου θύμισε πολύ τους Μ83 και μουσικές των Washed Out και του Teen Daze. Το πολύ όμορφο που εντοπίζω στο κομμάτι είναι πως δεν αφήνει περιθώρια ώστε να γίνει προβλέψιμο. Δεν υπάρχει σταθερός ρυθμός, δεν υπάρχει η καθορισμένη "άνωδος" και "κάθοδος" στα synths, όλα εκτυλλίσονται με σκοπό την εκπομπή ηχο-χρωμάτων στην ατμόσφαιρα. Μια συναισθηματική μελωδία που αναμφισβήτητα έχει γίνει αγαπημένη τις τελευταίες μέρες στα ακουστικά και τα ηχεία μας, καταπληκτικό.

ENJOY

M.A.

Burial - Rough Sleeper

Καλη χρονιά !! Δυστυχώς, δεν προλάβαμε να συμπεριλάβουμε τη κυκλοφορία που σήμερα σου παρουσιάζω στα καλύτερα της χρονιάς που έφυγε. Kαιρό τώρα πάντως οι παραγωγές του Burial θα μπορούσαν να έχουν αποτελέσει θέμα αυτού του blog. Δε συναίβει όμως, οχι επειδή η μουσική του δεν το άξιζε, κάθε άλλο. Είναι δημιουργίες τόσο ιδιαίτερες που χρειάζεται η δέουσα προσοχή σε τέτοιου είδους αναλύσεις, μιας και το κοινό του καλλιτέχνη είναι αρκετά περιορισμένο. Υποπτεύομαι λοιπόν πως μάλλον το release του δίσκου δεν έγινε τυχαία στο τέλος του έτους. Η τελευταία του κυκλοφορία, στο κλείσιμο του 2012, θα μπορούσε πολύ εύκολα να λάβει θέση και στη δική μας ανασκόπηση. Ας είναι όμως, μερικές φορές είναι καλύτερο να λάμπεις δια της απουσίας σου. 

William Emmanuel Bevan είναι το πραγματικό όνομα που κρυβόταν επιμελώς πίσω απο το καλλιτεχνικό Burial μέχρι το 2008 όταν και έγινε γνωστό απο τις συνεργασίες του  εν λόγω Λονδρέζου με το project των Four Tet. Με δύο ολοκληρωμένες δουλειές μέχρι σήμερα (2006, 2007) αλλά και πολυάριθμα EP's και συνεργασίες με Four Tet και Massive Attack, ο Burial ίσως να αποτελεί το δίδυμο του νέου αίματος για την ηλεκτρονική μουσική μαζί με τον Χιλιανό Nicolas Jaar. Οι μουσικές και των δύο έχουν κοινό χαρακτηριστικό τις απροσδιόριστες γραμμές στο ρυθμό και τις απεριόριστες χρήσεις ήχων για τη σύνθεση. Μπορούν να δώσουν απο downtempo αριστουργήματα, μέχρι ξεσηκωτικά beat που όμοια τους μπορείς να ακούσεις μόνο σε φεστιβάλ πειραματικής μουσικής.

Αυτή τη φορά, ο Burial επικεντρώνεται στην σύνθεση δύο μακράς μορφής κομματιών γύρω στα 12 με 14 λεπτά αντίστοιχα. Πραγματικά, μπροστά μας απλώνονται κινηματογραφικά τοπία που έχουν στοιχεία απο φωνητικά που σε αγγίζουν και στοιχεία που δημιουργούν μια σκοτεινή ατμόσφαιρα. Σαφώς όσοι γνωρίζετε τις μουσικές του, όλα αυτά επίσης τα ξέρατε. Η πλευρά του βυνιλίου όμως που ίσως σου αλλάξει τα ακούσματα, είναι η Β΄. Εκεί, το Rough Sleeper αποτελείται απο αλλεπάλληλες κορυφώσεις και διακοπές που "παίζουν" διαδοχικά ανάμεσα στο σκοτάδι, τη σιωπή και το φώς των υπέροχων φωνητικών. Ο Burial ("ταφή" στα Ελληνικά) προσπαθεί να δώσει μια αχτίδα αισιοδοξίας, μια ελπίδα που βγαίνει μέσα απο το σκοτάδι που διακατέχει γενικότερα τις παραγωγές του. Είναι ευχάριστο να βλέπεις ότι υπάρχουν ακόμα και σήμερα τυχοδιώκτες εκεί έξω. Ο Burial είναι ένας απο αυτούς αφού πειραματίζεται με ή χωρίς τις δικές του μουσικές και πάλι καταφέρνει να παραμένει εντός πορείας. Εντός πορείας για το θαύμα που ακόμη μπορεί ούτε εμείς να μη το βλέπουμε. Τα μεγάλα έργα άλλωστε αναγνωρίζονται πολύ αργότερα απο την εποχή τους.

ENJOY

M.A.