Καλη χρονιά !! Δυστυχώς, δεν προλάβαμε να συμπεριλάβουμε τη κυκλοφορία που σήμερα σου παρουσιάζω στα καλύτερα της χρονιάς που έφυγε. Kαιρό τώρα πάντως οι παραγωγές του Burial θα μπορούσαν να έχουν αποτελέσει θέμα αυτού του blog. Δε συναίβει όμως, οχι επειδή η μουσική του δεν το άξιζε, κάθε άλλο. Είναι δημιουργίες τόσο ιδιαίτερες που χρειάζεται η δέουσα προσοχή σε τέτοιου είδους αναλύσεις, μιας και το κοινό του καλλιτέχνη είναι αρκετά περιορισμένο. Υποπτεύομαι λοιπόν πως μάλλον το release του δίσκου δεν έγινε τυχαία στο τέλος του έτους. Η τελευταία του κυκλοφορία, στο κλείσιμο του 2012, θα μπορούσε πολύ εύκολα να λάβει θέση και στη δική μας ανασκόπηση. Ας είναι όμως, μερικές φορές είναι καλύτερο να λάμπεις δια της απουσίας σου.
William Emmanuel Bevan είναι το πραγματικό όνομα που κρυβόταν επιμελώς πίσω απο το καλλιτεχνικό Burial μέχρι το 2008 όταν και έγινε γνωστό απο τις συνεργασίες του εν λόγω Λονδρέζου με το project των Four Tet. Με δύο ολοκληρωμένες δουλειές μέχρι σήμερα (2006, 2007) αλλά και πολυάριθμα EP's και συνεργασίες με Four Tet και Massive Attack, ο Burial ίσως να αποτελεί το δίδυμο του νέου αίματος για την ηλεκτρονική μουσική μαζί με τον Χιλιανό Nicolas Jaar. Οι μουσικές και των δύο έχουν κοινό χαρακτηριστικό τις απροσδιόριστες γραμμές στο ρυθμό και τις απεριόριστες χρήσεις ήχων για τη σύνθεση. Μπορούν να δώσουν απο downtempo αριστουργήματα, μέχρι ξεσηκωτικά beat που όμοια τους μπορείς να ακούσεις μόνο σε φεστιβάλ πειραματικής μουσικής.
William Emmanuel Bevan είναι το πραγματικό όνομα που κρυβόταν επιμελώς πίσω απο το καλλιτεχνικό Burial μέχρι το 2008 όταν και έγινε γνωστό απο τις συνεργασίες του εν λόγω Λονδρέζου με το project των Four Tet. Με δύο ολοκληρωμένες δουλειές μέχρι σήμερα (2006, 2007) αλλά και πολυάριθμα EP's και συνεργασίες με Four Tet και Massive Attack, ο Burial ίσως να αποτελεί το δίδυμο του νέου αίματος για την ηλεκτρονική μουσική μαζί με τον Χιλιανό Nicolas Jaar. Οι μουσικές και των δύο έχουν κοινό χαρακτηριστικό τις απροσδιόριστες γραμμές στο ρυθμό και τις απεριόριστες χρήσεις ήχων για τη σύνθεση. Μπορούν να δώσουν απο downtempo αριστουργήματα, μέχρι ξεσηκωτικά beat που όμοια τους μπορείς να ακούσεις μόνο σε φεστιβάλ πειραματικής μουσικής.
Αυτή τη φορά, ο Burial επικεντρώνεται στην σύνθεση δύο μακράς μορφής κομματιών γύρω στα 12 με 14 λεπτά αντίστοιχα. Πραγματικά, μπροστά μας απλώνονται κινηματογραφικά τοπία που έχουν στοιχεία απο φωνητικά που σε αγγίζουν και στοιχεία που δημιουργούν μια σκοτεινή ατμόσφαιρα. Σαφώς όσοι γνωρίζετε τις μουσικές του, όλα αυτά επίσης τα ξέρατε. Η πλευρά του βυνιλίου όμως που ίσως σου αλλάξει τα ακούσματα, είναι η Β΄. Εκεί, το Rough Sleeper αποτελείται απο αλλεπάλληλες κορυφώσεις και διακοπές που "παίζουν" διαδοχικά ανάμεσα στο σκοτάδι, τη σιωπή και το φώς των υπέροχων φωνητικών. Ο Burial ("ταφή" στα Ελληνικά) προσπαθεί να δώσει μια αχτίδα αισιοδοξίας, μια ελπίδα που βγαίνει μέσα απο το σκοτάδι που διακατέχει γενικότερα τις παραγωγές του. Είναι ευχάριστο να βλέπεις ότι υπάρχουν ακόμα και σήμερα τυχοδιώκτες εκεί έξω. Ο Burial είναι ένας απο αυτούς αφού πειραματίζεται με ή χωρίς τις δικές του μουσικές και πάλι καταφέρνει να παραμένει εντός πορείας. Εντός πορείας για το θαύμα που ακόμη μπορεί ούτε εμείς να μη το βλέπουμε. Τα μεγάλα έργα άλλωστε αναγνωρίζονται πολύ αργότερα απο την εποχή τους.
ENJOY
M.A.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου