Μπορεί να ζήσαμε τα 90΄s όπως έζησαν οι πατεράδες μας την εποχή των Beatles και να τρέφουμε απεριόριστο σεβασμό και αγάπη για τις μουσικές που παιζόντουσαν τότε όμως τον σεβασμό πολλές φορές ένα τραγούδι ή καλλιτέχνης τον κερδίζει και χωρίς να χρειάζονται αναφορές για την εποχή που ζεί και δημιουργεί. Αναφέρομαι στον Mr. Brassica ή αλλιώς Michael Anthony Wright τον οποίο δεν γνώριζα και όλως τυχαίως ανακάλυψα περιηγούμενος σε μουσικά site. Πολλοί αντίστοιχοι καλλιτέχνες του είδους τον περιγράφουν ως ιδιοφυΐα, οχι μόνο λόγω της ομορφιάς των δημιουργιών του αλλά και λόγω του οτι αδυνατούν να περιγράψουν τι είδος μουσικής είναι τελικά αυτό που παράγει. Πειραματικός, επηρεασμένος απο τα 70's και τα 80's disco-funk ακούσματα και σαφώς πολλά κινηματογραφικά στοιχεία μέσα στις μουσικές του χωρίς και πάλι να μπορείς με σιγουριά να τον κατατάξεις κάπου. Απρόβλεπτος ως προς τη μίξη των ήχων, γράφει μουσική για μέσα ενημέρωσης, παίζει live και δισκογραφεί σε underground ετικέτες επίσημα από το 2008.
Το καλλιτεχνικό όνομα του Βρετανού, σημαίνει ένα είδος λαχανικού και για να μη το ψάχνεις ιδιαίτερα, ρώτησα και έμαθα πως η πιο κοντινή αντιστοιχία στα Ελληνικά είναι το "κουνουπίδι". Με λίγη φαντασία, όπως το κουνουπίδι παρατηρώντας το καλά απο κοντά φαίνεται σαν λαβύρυνθος απο αμέτρητα κλαδιά και πυκνό φύλλωμα, έτσι και η μουσική του Brassica, πολυποίκιλη και δαιδαλώδης σε υλικά κατασκευής. Αφορμή για τον Mike υπήρξε η ενασχόληση του με το μπάσο σε μια μπάντα που συμμετείχε ως έφηβος. Η γοητεία του για τα εξωτερικά όρια της μουσικής, δηλαδή την πειραματική, άλλαξε τα πάντα στη ζωή του κατά τη διάρκεια των προπτυχιακών σπουδών του στο Sound Arts & Design στο London College of Communication. Ξεκίνησε τις πειραματικές του προσεγγίσεις σε διάφορες σκηνές του Λονδίνου, χτίζοντας μουσική με μηχανήματα και synths του παρελθόντος. Αυτό αποτέλεσε και τη βάση για τα πρώτα ίχνη του που απαθανάτισε τελικά σε βυνίλια το 2008. Έκτοτε δημιούργησε ένα κύμα απο επόμενες κυκλοφορίες, παραστάσεις και διεθνή αναγνώριση.
Έναυσμα για δισκοκριτική, ένα κομμάτι που μου θύμισε New Order, Giorgio Moroder και Kraftwerk ξαναφερμένους στο σήμερα. Σε μια εποχή που οχι απλά έχει ανάγκη τις φυσικές εμπνεύσεις αλλά και μια εποχή στην οποία θεωρώ απαραίτητη την αναζήτηση νέων εμπνεύσεων αν θέλουμε να δούμε την ηλεκτρονική κουλτούρα να επιβιώνει και να επανεκινεί. Αδιαμφησβήτητα, η κακή αντιγραφή και η εμπορικοποίηση των ιδεών μαζί με την απουσία εμπνέυσεων, έχουν φέρει την ηλεκτρονική μουσική σκηνή στη σημερινή της κατάσταση. Κατά την προσωπική μας άποψη πάντοτε, είναι ελάχιστες πλέον οι παραγωγές στον ηλεκτρονικό χώρο οι οποίες αξίζουν αναγνώρισης και προβολής.
Modern Magic, σίγουρα μια σύγχρονη μαγεία αφού το κομμάτι διαθέτει τρία μαγικά χαρακτηριστικά. Είναι θεατρικό, ρομαντικό και βασανιστικό μαζί. Στη κεντρική γραμμή (base line για τους μουσικούς) ένα απίστευτο μπάσο, απόλυτα σωστά επιλεγμένο για το εν λόγω μουσικό θέμα, που φέρνει την εικόνα των Joy Division ζωντανή μπροστά σου μέσα σε μια VHS ύφους εκτέλεση. Είμαι πραγματικά ενθουσιασμένος που παρουσιάζω ένα κομμάτι σαν αυτό. Ενσωματώνοντας αναλογικά synths, vintage drum machines, rave νοσταλγία, ηλεκτρονική pop του 80, κοσμική ηλεκτρονική μουσική και μια μελαγχολική μορφή italo-disco ο Brassica καθηλώνει κυριολεκτικά. Ακούγοντας όλη τη δισκογραφία, μπορώ να πώ πως η μουσική του Michael Anthony Wright είναι σε θέση να εκφράσει τόσο μια αυτοσυγκράτηση όσο και μια συναισθηματική δύναμη που είναι κρυμένη μέσα του και εξωτερικεύεται μόνο όταν εκείνος το θελήσει, την κατάλληλη στιγμή, στο κατάλληλο τραγούδι. Αυτή την ικανότητα δεν μπορεί να την περιγράψει καλύτερα άλλη λέξη απο τη λέξη "ταλέντο".
ENJOY
M.A.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου