TOP 10 Μιχάλης Αποστόλου, LOVED TRACKS / APRIL 2013

Κάλλιο αργά παρά ποτέ... 


1) Balthazar - The Man Who Owns The Place
2) The Mary Onettes - Unblessed
3) Neonfaith - Escape
4) Allone - Look at the Doorway Boys
5) Pop Eye - What Is True
6) Saskatchewan - Possession
7) London Grammar - Wasting My Young Years
8) Lianne La Havas - Elusive (fLako Remix)
9) Volta Cab - Let's Get Stoned
10) Fossil Collective - Wolves

Pop Eye - What Is True (New Single)

Ξαναγυρνώντας πίσω στο 2008, όταν οι Pop Eye πρωτοεμφανίζονται, θυμάμαι ξεκάθαρα πως δεν υπήρχε κάποια άλλη μπάντα στην οποία να μοιάζουν ή κάποια άλλη μπάντα να παίζει στο ίδιο ύφος και με τον ίδιο τρόπο. Αυτό που με κάνει να χαίρομαι περισσότερο είναι πως ακόμη και σήμερα, δηλαδή 5 σχεδόν χρόνια μετά, οι Pop Eye είναι μοναδικοί σε αυτό που κάνουν. Κατάγονται απο την Αθήνα και μέλη τους είναι o Δημήτρης Καμπούρης, φωνητικά - στίχοι, ο Γιάννης Καλατής, drums - πλήκτρα - programming, ο Μάρκος Καλατής, κιθάρα, ο Μάνος Αναγνωστάκης, μπάσο και η Έφη Θεολόγου, φωνητικά - πλήκτρα - κιθάρα. Οι πρώτες τους παραγωγές, ταξιδιάρικες, chill out και μελωδικές, άνοιξαν το δρόμο. Σήμερα, ο ήχος τους εναλλακτικός, indie/pop με δυνατά τύμπανα, σταθερά φωνητικά, που πλέον ανήκουν στην Έφη και εθιστικός. Δείγμα των όσων σου αναφέρω είναι το πανέμορφο What Is True που ήρθε ώς single πριν λίγο καιρό και δείχνει την δημιουργικότατη αλλαγή της μπάντας προς το ακόμη καλύτερο. Στο τέλος του άρθρου θυμίσου το  Believe Me, που το 2008 μου είχε πάρει τα μυαλά με την υπέροχη μελωδία και τα απόλυτα ταιριαστά φωνητικά του Δημήτρη. Περιμένουμε με ανυπομονησία την ολοκληρωμένη τους δουλειά που αναμένεται κάπου κοντά στο Φθινόπωρο απο την TSOE.

ENJOY

M.A.

The Mary Onettes - Hit The Waves

Πανέμορφος δίσκος, έτσι απλά. Και ας μου επιτραπεί να είμαι και υπερβολικός και υπέρμετρα ενθουσιασμένος. Ήχοι που ίσως να γράφονται και να ακούγονται πολύ αραιά πια. Το συγκρότημα απο τη Σουηδία, που πλέον ως χώρα αληθινά μετρά αρκετά αξιόλογα στο indie είδος, μόλις κυκλοφόρησε τη τρίτη του δισκογραφική δουλειά και δείχνει παντοδύναμο. Με παραγωγό τους τον Dan Lissvik (στο πρόσφατο παρελθόν και παραγωγός των Young Galaxy και των Taken By Trees), οι Mary Onettes συνεχίζουν με έναν φαινομενικά uptempo δίσκο. Η μελαγχολία όμως των προηγούμενων ετών συνεχίζει να υπάρχει μόνο που τώρα τα μουσικά όργανα παίζονται με περισσότερη δύναμη, με μεγαλύτερη ένταση και παλμό. Φανερή επίσης και η στροφή προς το ύφος του new age των Cure, αφού σε αρκετά σημεία θα νομίζεις πως  βρίσκεσαι στα 80's και ακούς Robert Smith. Σε πρώτο πλάνο για εμάς είναι το Black Sunset που μπλέκει τόσο περιεκτικά και υπέροχα την Pop του σήμερα με τα Synths μιας δεκαετίας που κατά βάθος ζηλεύουμε και οτιδήποτε πάει να της μοιάσει το φθονούμε. Στο τέλος του άρθρου ακούς Evil Coast, το πρώτο single του δίσκου δηλαδή αλλά και το συγκινητικό Can't Stop The Aching. Σαφώς οι Σουηδοί μπορούν και καλύτερα, φαίνεται άλλωστε. Ηχό, Dream Pop, κιθάρες με βάθος αλλά και θορυβώδη αποκορυφώματα για έναν δίσκο που εν τέλη διαθέτει μια αξιολογότατη παραγωγή.

ENJOY

M.A.

TOP 10 Μιχάλης Αποστόλου, LOVED TRACKS / MAR. 2013

Συνήθως, όταν πρόκειται να παρουσιάσουμε τα καλύτερα για τον μήνα που φεύγει, κάνουμε και ένα γενικότερο σχόλιο για το πως βρίσκουμε συνολικά μουσικά αυτό το διάστημα των 30 περασμένων ημερών. Αυτή τη φορά, είμαι σίγουρος πως μπορείτε και μόνοι σας να καταλάβετε πόσο όμορφος ήταν ο Μάρτιος. Το πιο όμορφο απο όλα όμως είναι πως πίσω απο κάθε τραγούδι, κρύβονται δίσκοι, singles και διαδικτυακοί τόποι όπου η μαγεία των εμπνεύσεων των καλλιτεχνών συνεχίζεται και περιμένει να την ανακαλύψουμε. Άνοιξη καλώς όρισες !

1) Sundayman - You'll never know (Remixed by Yellow Slots)
2) Balthazar - The Man Who Owns The Place
3) Moko - Freeze
4) The XX - Finally (Kings Of Tomorrow Cover)
5) The Pixies - Hey (Virgin Magnetic Material Remix)
6) Pick a Piper - Lucid in Fjords
7) Natural Self - Machine
8) Ambient Jazz Ensemble - Jazz Face (Ambient Jazz Ensemble Rework)
9) Last Lynx - Luminous Blue
10)Woodpigeon - Edinburgh

Moko - Freeze

Μόνο παγωμάρα δε θα μπορούσε να σου φέρει η σημερινή μας παρουσίαση. Ένα κομμάτι που ξεκινώντας θυμίζει εποχή των 90's με μαύρης αίσθησης φωνητικά όπως θα άρμοζε άλλωστε. Η συνέχεια όμως είναι εντελώς διαφορετική. Μια μελωδία που φεύγει τελείως απο ότι νόμιζες πως θα ακούσεις και που τελικά μετατρέπεται σε ένα Drum and bass / Ambient πείραμα που όμοιο του είχα καιρό να ακούσω. Η Λονδρέζα Moko φαίνεται πως έχει τη στόφα καλλιτέχνιδας που θα κινηθεί με μέθοδο. Αυτό δείχνει άλλωστε και ο τρόπος που μέχρι τώρα κυκλοφορεί τα τραγούδια της. Απλή και χωρίς πολλά λόγια αφήνει το κοινό της να αποφασίσει. Μια soul ερμηνεύτρια που μπλέκεται με την ηλεκτρονική μουσική και που καταφέρνει να θυμίζει Massive Attack και "Unfinished Sympathy" στους ρυθμούς και Morcheeba στη φωνή. Τα μόλις 21 της χρόνια δεν την εμπόδισαν καθόλου να θεωρείται ήδη υπολογίσιμη δύναμη με τρία τραγούδια που είναι γεμάτα στύλ, τάξη και υποσχέσεις. Μη ξεχάσεις να τσεκάρεις και τη προσωπική της σελίδα: http://thisismoko.tumblr.com/ Το στύλ που λέγαμε..

ENJOY

M.A.

Natural Self - Machine

Εδώ είμαστε. Μπορεί να αργήσαμε να εμφανιστούμε αλλά πάντα κάποιος καλός λόγος θα υπάρχει. Οφείλουμε άλλωστε να βλέπουμε τα πράγματα θετικά. Ειδικά στη μουσική, που αποτελεί ψυχοθεραπεία και παράγοντα ψυχαγωγίας, η θετική σκέψη είναι συστατικό απόλυτα απαραίτητο. Ένας μικρός πρόλογος για την απουσία και μερικές σκέψεις και αποφάσεις που πάρθηκαν σε αυτό το χρονικό διάστημα. Θα έχετε παρατηρήσει πως στο Blog του W Music Radio κάναμε μουσικές αναλύσεις αρκετές φορές ενδελεχείς και λεπτομερείς. Ίσως αυτό δεν μας επέτρεπε να είμαστε χρονικά και σε ποσότητα νέων παρουσιάσεων περισσότερο "συνεπείς". Αποφασίσαμε λοιπόν να γράφουμε λιγότερα και να παρουσιάζουμε περισσότερα. Θα ήταν ευχής έργον να μπορούσαμε να συνεχίσουμε με την αναλυτική μορφή που υπήρχε μέχρι σήμερα όμως θα πειραματιστούμε εφαρμόζοντας αυτή την ιδέα. Οι δοκιμές άλλωστε ποτέ δεν έβλαψαν. Αντιθέτως, σχεδόν πάντα οδηγούσαν σε χρήσιμα συμπεράσματα και αποφυγή λαθών και απρόβλεπτων καταστάσεων.

Θέμα μας, ο Βρετανός Nathaniel Pearn ή αλλιώς Natural Self. Δισκογραφεί για την μεγάλη Tru Thoughts απο το 2008 και μόλις κυκλοφόρησε το τρίτο συνεχόμενο άλμπουμ του με τίτλο "Neon Hurts My Eyes" στο συγκεκριμένο Label. Πρίν απο μία δεκαετία, ο Nathaniel "έκοβε και έραβε" samples απο παλιά hip-hop και funk. Σήμερα, ο καρπός των ακουσμάτων και της συνεχούς τριβής του, είναι το  single που ακούς στην αρχή του άρθρου. Το Machine εκτός απο ένα ηλεκτρονικό κομμάτι, είναι ένα πολύπλευρο φουτουριστικό ταξίδι. Synths σε διαστρωμάτωση αλλά και ένας ρυθμός που μαγνητίζει σε συνδυασμό με τα πολύ σωστά μπλεγμένα φωνητικά ανάμεσα σε αυτά. Ένας ήχος που αν τον προσέξεις περισσότερο, μοιάζει κυνικός. Κι'όμως, είναι τόσο κατάλληλα ραδιοφωνικός. Στην πίσω πλευρά του Machine βρίσκεις το The Valleys που αποτελεί μια πανέμορφη διασκευή στο ομώνυμο τραγούδι των Electrelane. Μπορείς να ακούσεις και τις δύο εκδοχές του στο τέλος του άρθρου.

ENJOY

M.A.

TOP 10 Μιχάλης Αποστόλου, LOVED TRACKS / FEB. 2013

Δε θα μπορούσα να πώ πως ο Φεβρουάριος ήταν παραγωγικός ως προς την ποσότητα των αξιόλογων παραγωγών. Μπορώ να επαναλάβω όμως το ρητό που ισχύει για πολλοστή φορά. "Απο το ολότελα καλή και η Παναγιωτενα". Κοινώς, ας έχουμε καλές νέες μουσικές κάθε μήνα και ας είναι και λίγες. Τα τραγούδια που συγκρατούμε  για τον μήνα που πέρασε, είναι εδώ. Καλό Μήνα !

1) The Neighbourhood - A Little Death
2) Atoms For Peace - Judge, Jury and Executioner
3) Cats Park - Safety
4) Pure X - Things in my Head
5) Marian - Left (Ruede Hagelstein & The Noblettes Interpretation)
6) Dumbo Gets Mad - Future Sun
7) Adam Green & Binki Shapiro - Casanova
8) Volta Cab - Don't Give Up
9) Blackfeet Braves - Vicious Cycle
10)Soft Continent - Scars

Temples - The Golden Throne

Παρεξηγημένος ή διαφορετικός αισθάνεται κανέις όσο τον αφήνουν στο "περιθώριο". Δεν φταίει όμως πάντα εκείνος που οι άλλοι δεν αναγνωρίζουν την αξία του. Ίσως να φταίνε οι άλλοι που δεν έβαλαν το αυτί τους να ακούσει και ύστερα να αποφασίσουν. Έτσι συμβαίνει και στις μέρες μας με την neo-psyrock ή την psyrock σκέτο, αν θέλεις. Μουσικές που δύσκολα τολμούσε κανείς να παίξει σε dj set, πόσο μάλλον σε ραδιόφωνα και εκπομπές μουσικού περιεχομένου, τώρα φαίνεται πως δεν ήρθαν απλά στη μόδα αλλά εκτιμώνται και ως δημιουργήματα περιοπής. Ήταν θέμα χρόνου να γίνει η μετάλλαξη και μεταφορά των επιτευγμάτων των 60's στην ψυχεδελική μουσική. Οι Beatles και οι Byrds απο πλευράς Μ. Βρετανίας και συγκροτήματα όπως οι Jefferson Airplane, οι Pink Floyd και οι Doors απο πλευράς Η.Π.Α, μεταλαμπάδευσαν τα 60's στα χρόνια μετά το 1970 αλλά και στο σήμερα. Περνώντας απο τη μεταβατική περίοδο όπου το Post Punk Rock είχε την τιμητική του στη δεκαετία του 80' με πολυάριθμα συγκροτήματα απο το Heavy Metal μέχρι και τη Soul, φτάσαμε στα 90's και το σήμερα με τη Shoegaze και τη neo-psyrock που εκπροσωπείται επάξια απο συγκροτήματα όπως οι Temples που σου παρουσιάζω σήμερα.

Η μπάντα που μας τράβηξε τη προσοχή αριθμεί μόλις δύο μέλη, τον James Bagshaw στη φωνή και τον Thomas Warmsley στο μπάσο. Ορμώμενοι απο το Λονδίνο, μέσα στο 2012 πρωτοπαρουσίασαν μια πεντάδα τραγουδιών απο τα οποία περιέργως άφησαν τελικά στη δημοσιότητα μόνο τα τρία. Επίσημη κυκλοφορία τους είναι το Shelter Song EP ενώ το κομμάτι που ακούς στην αρχή του άρθου είναι ένα ακυκλοφόρητο τραγούδι τους, που μαζί με τα υπόλοιπα που όπως προανέφερα κράτησαν στην αφάνεια, πρόκειται να κυκλοφορήσουν επίσης ως EP σύντομα. 

Ο ήχος τους, ρετρό αλλά μαζί και ήχος φερμένος απο τα 60's με σύγχρονο ένδυμα. Όλα αυτά με τη κιθάρα που υπάρχει ως στήριγμα των παραγωγών τους, πάντα σε "πρώτο πλάνο". Νωχελικά, αβίαστα φωνητικά συμπληρώνουν μια σχεδόν απόκοσμη μελωδία που όμως υπάρχει και είναι το πιο σημαντικό κατά τη γνώμη μας. Ακόμα και το look τους, παραπέμπει σε εικόνες εκείνων των εποχών με τη πλούσια και ατημέλητη κόμη τους να "φέρνει" σε Jim Morrison. Οι Temples δε θα πρέπει πιστεύουμε να συγκριθούν κατά βάση με καμία μπάντα του παρελθόντος. Είναι εδώ με το δικό τους στύλ και ταιριάζουν απόλυτα με την εποχή τους. Φαίνεται πως προσπάθησαν να κρατήσουν την ανωνυμία τους, ανάμεσα σε ένα απέραντο χώρο απο μπάντες. Ξεχώρισαν τελικά όμως περισσότερο και απο συγκροτήματα που είναι πρώτα ονόματα στο είδος τους. Μετριοφροσύνη ή τυχαίο γεγονός ; Θα δείξει. Το βέβαιο είναι πως τα τραγούδια τους ακούγονται τόσο "κλασικά" απο τώρα, απο τόσο νωρίς. Μια συναρπαστική σίγουρα επερχόμενη κυκλοφορία όταν και αν βρούν ετικέτα για τους εαυτούς τους.

ENJOY
M.A.

The Neighbourhood – A Little Death

Απο τις περιπτώσεις καλλιτεχνών που δεν χρειάζονται μάνατζερ, προώθηση μέσω καναλιών του είδους ή τυμπανοκρουσίες σε events και clubs. Αρκούσε ένα άκρως προοδευτικό και χωρίς ταμπού video clip έτσι ώστε να γίνει πολύς λόγος για εκείνους μέσω διαδικτύου φυσικά. Όχι οτι η μουσική τους είναι μέτρια ή δεν άξιζε της προβολής αλλά κατά την άποψη μας, πήραν μπόλικη φόρα (με το εν λόγω κλιπάκι) ενώ την είχαν απο τις παραγωγές τους. Για να μην παρεξηγηθούμε, δεν έχουμε απολύτως κανένα πρόβλημα με ανθρώπους που επιλέγουν το ίδιο φύλλο ως ερωτικό σύντροφο, η ένσταση μας έγκειται στο αν ο εντυπωσιάσμος ισοδυναμεί με έναν σωστό τρόπο προβολής και προώθησης. Θα μου πείτε, μια ζωή έτσι δεν δούλευε το σύστημα ; Ναι, όμως η δεοντολογία και η κριτική επίσης, πάντα θα υπάρχουν. Παρόλα αυτά, το οπτικό μέρος ακολουθεί τέλεια το θολό vibe του τραγουδιού και με τον ασπρόμαυρο αισθησιασμό του πετυχαίνει να σε βάζει στο κλίμα τόσο άμεσα.

Η πεντάδα λοιπόν απο το Λος Άντζελες με το τραγούδι που ακούς και βλέπεις στην αρχή του άρθρου, έκανε το άλμα προς τη δημοσιότητα. Μπορώ να πώ πως είμαι αρκετά μπερδεμένος μαζί τους, σε ότι αφορά το είδος της μουσικής τους. Μια κυκλοθυμία γύρω απο την RnB και το hip-hop, μια διαρκής υπενθύμηση οτι δεν πρόκειται καθαρά για indie rock μπάντα αλλα το σημαντικότερο και αυτό που ξεχωρίζω περισσότερο, μια βαθιά γνώση του τι λέγεται Pop σήμερα. Ας επικεντρωθούμε όμως στο κομμάτι που σήμερα μου έδωσε την αφορμή για σχόλιο. Η ραχοκοκαλιά του τραγουδιού, αν θα μπορούσε να μας επιτραπεί αυτή η έκφραση, είναι το μπάσο που κρατάει έναν αδιάλειπτο ρομποτικό ρυθμό. Χωρίς βέβαια τα φωνητικά του Jessie Rutherford, το κομμάτι δεν θα είχε την τόσο προσωπική επαφή με τον ακροατή. Η μελαγχολική υφή του κομματιού συνδυάζεται με τόση μελωδία, όση χρειάζεται για να απορροφηθεί κανείς τελείως. Στο τέλος του άρθου μπορείς να ακούσεις το επίσης πανέμορφο Female Robbery απο την προηγούμενη τους δουλειά I'm Sorry EP που κυκλοφόρησε στα τέλη του 2012 αν και οι ίδιοι υπάρχουν απο το 2011. Οι The Neighbourhood έχουν ένα μεθυστικό μείγμα απο ρίζες hip-hop μαζί με ένα ώριμο indie rock παράγοντας έναν ζουμερό ήχο για κάθε αυτί. Έχουν ήδη διανύσει πολύ δρόμο μέσα σε ένα χρόνο δημοσιότητας. Έγιναν ελκυστικοί αλλά έχουν ακόμα να κερδίσουν πολλά στοιχήματα. 

ENJOY

Μ.Α.

P.S.: A little death = Le Petite Mort = Όρος για τον "οργασμό" στην Γαλλική αργκό.

The Embassy – Related Artist

Ποιός είπε ότι η Σουηδική Pop έχει πεθάνει ; Έχω αντίθετη άποψη. Πλέον όμως έχω και τις αποδείξεις για αυτό το "πιστεύω" μου. Ζεί και βασιλεύει και μάλιστα αναγεννάται μέσα απο συγκροτήματα που κυκλοφορούν άλμπουμ όπως το Sweet Sensation το οποίο έρχεται στα δισκοπωλεία στα τέλη Φεβρουαρίου. Προσωπικά, θα το ξεχωρίσω τελείως από οποιαδήποτε μέχρι τώρα δουλειά τους, για δύο κυρίως λόγους. Πρώτον επειδή ακούγοντας τους τρείς πρώτους τους δίσκους δεν κατάφερα να ξεχωρίσω κάποιο κομμάτι που να με αναγκάσει να τους χαρακτηρίσω ή απλά να μου αρέσει πολύ. Γιατί καλώς ή κακώς, τα συγκροτήματα που αφήνουν σφραγίδα, την αφήνουν με 2-3 τραγούδια "σήμα κατατεθέν" για την ιστορία τους. Δεύτερον, επειδή οι συνεργασίες, τα remixes και οι δημόσιες γενικότερα σχέσεις τους με άλλους καλλιτέχνες της ηλεκτρονικής σκηνής υπήρξαν καθαρά εμπορικές απο άποψης παραγωγής και πολύ λιγότερο ποιοτικές (Θυμίζω το remix του Tensnake για το "Lurkin"  στην Permanent Vacation). Ο καινούργιος τους δίσκος απέχει λοιπόν πολύ απο τα ήδη κεκτημένα. Δεν θα μπορούσε να χαρακτηριστεί  mainstream και επίσης διαθέτει ολοκληρωτικά διαφορετικό ήχο. Ας τους γνωρίσουμε όμως. 

Οι Fredrik Lindson και Torbjörn Håkansson απο το Γκέτεμποργκ της Σουηδίας, είναι μια μπάντα ή καλύτερα ένα ντούο που απο το 2000 ακολουθεί τα πρότυπα της εποχής μας σε ότι αφορά τον σχηματισμό ενός συγκροτήματος. Παλαιότερα ο μαγικός αριθμός ήταν το "4". Μπάσο, κιθάρα, πλήκτρα και τύμπανα ήταν το minimum για να κλείσει ο κύκλος. Μετά την είσοδο των υπολογιστών, των midi και των επεξεργαστών ήχου στη μουσική βιομηχανία, ο αριθμός αυτός είναι πλέον το "2". Έτσι και με τους The Embassy που τώρα σερβίρουν πολλά περισσότερα ηλεκτρονικά στοιχεία σε ένα πακέτο με αιθέριο ηχητικό περιβάλλον και disco beat. Ο δίσκος τους,  ένας ρομαντικός indie-pop κήπος με πολλά λουλούδια που το καθένα έχει τη δική του μυρωδιά και χρώμα. Το Related Artist, που κατά τη γνώμη μας δεν βρίσκεται τυχαία "μπροστά" ως πρώτο single του νέου άλμπουμ μαζί με το International, είναι τα κομμάτια που θα σου δώσουν το έναυσμα να ακούσεις και τα υπόλοιπα με την ίδια θέρμη. Το αποτύπωμα της νέας αυτής συλλογής, μου φάνηκε λαμπερό, ηλιόλουστο και κομψό, αφήνοντας πάντα κάτι για να φανταστεί και ο ακροατής.

ENJOY

M.A.

TOP 10 Μιχάλης Αποστόλου, LOVED TRACKS / JAN. 2013

Πλούσιος, γεμάτος και ποικιλόμορφος μουσικά ο Ιανουάριος του 2013, προμηνύει ένα άκρως ενδιαφέρον νέο έτος σε νέες κυκλοφορίες και πρωτοεμφανιζόμενους καλλιτέχνες. Τα 10 καλύτερα για τον μήνα που φεύγει, είναι εδώ και είναι ελάχιστα αν αναλογιστούμε το πόσα τραγούδια μας άρεσαν  ανάμεσα σε όσα ακούσαμε τις περασμένες 30 ημέρες. Τα υπόλοιπα επίσης αξιολογότατα, μπορείτε να τα ακούτε μέσα απο τη διαδικτυακή συχνότητα του W Music Radio !


1) Kan Wakan - Forever Found
2) Scratch Massive feat. Jimmy Somerville - Take Me There 
3) Scrimshire feat. Inga-Lill Aker - Say Something
4) Devendra Banhart - Fur Hildegard von Bingen
5) The Chemist - Spray Paint or Praise (still a statue in the wind)
6) Ribbonmouthrabbit - At The Strait Of Gibraltar
7) Luis Bacalov - Lo Chiamavano King (His Name Is King)
8) Fort Lean - Sunsick
9) Temples - The Golden Throne
10)Lady - Money

Υ.Γ.: Ευχαριστούμε όλους και όλες για τις αμέτρητες καθημερινές επισκέψεις σας σε αυτό το blog που με τόση αγάπη κόπο και πάνω απο όλα ερασιτεχνική ανιδιοτέλεια, διατηρούμε.

Death And Vanilla - From Above

Μερικές φορές "συλλαμβάνω" τον εαυτό μου να προσπαθεί να βρεί λόγια για μουσικές και ήχους που ίσως θα ήταν καλύτερα να μείνουν ασχολίαστοι. Ανέγγιχτοι και καθαροί απο κρίσεις και σχόλια που μπορεί να μην αρμόζουν, να μην είναι αρκετά μπροστά στη μεγαλειότητα ενός δημιουργήματος. Αναγκαίο κακό όμως, για να έρθει η μουσική στα αυτιά κάποιων "υποτιθέμενων" κριτικών και εκείνοι με τη σειρά τους να την περάσουν στο ενδιαφερόμενο κοινό, είναι η λεκτική τους ένδυση με μερικές επεξηγήσεις. Σήμερα, σκεπτόμενος τον πρόλογο για το τραγούδι που θέλω να σου παρουσιάσω, ένιωσα κάπως έτσι. Κενός και ανάξιος να γράψω για μια τόσο ωραία μελωδία που έρχεται απο το Malmo της Σουηδίας, κυκλοφορεί μόνο σε βυνίλιο και αφήνει την αίσθηση που με έκανε να δειλιάσω να το "αγγίξω", την αίσθηση του εξαίσιου.

Οι Death and Vanilla είναι ένα ντουέτο αποτελούμενο απο τους Marleen Nilsson και Anders Hansson. Ζούν στη Σουηδία όπου και ξεκίνησαν να περνούν μερικές απο τις μουσικές τους ιδέες σε μια σοφίτα με θέα ολόκληρη την πόλη του Μάλμο, το φθινόπωρο του 2007. Ένα βιμπράφωνο (ή ξυλόφωνο), ένα moog, πολλά samples και reverbs που σε πάνε στο όνειρο, είναι μερικά απο τα συστατικά της ονειρικής pop που παράγουν. Η συνταγή κλείνει με γλυκύτατες μελωδίες, μικρές πινελιές απο χορδές κιθάρας και μια ηχό που περιπλανιέται σε όλα τους τα κομμάτια, κάνοντας τα ιδανικά για τη κατασκευή μιας κινηματογραφικής πανδαισίας. Οι κυκλοφορίες τους μέχρι στιγμής, ένα EP το 2010, ένας δίσκος το 2012 και σύντομα η δεύτερη τους ολοκληρωμένη δουλειά που θα περιλαμβάνει και το From Above το οποίο ακούς στην αρχή του άρθρου. Μέχρι σήμερα το ύφος τους είναι μια ψυχεδελική απαλή pop επηρεασμένη από την ηλεκτρονική μουσική του 60' και του 70' αλλά και τα Γαλλικά και Ιταλικά soundtracks της ίδιας εποχής. Ακούγοντας και βλέποντας ένα δείγμα της νέας τους δουλειάς, θα έλεγα πως οι συγκρίσεις με Stereolab και Still Corners με αφήνουν αδιάφορο. Το κομμάτι είναι αριστουγηματικό. Μια υπέροχη μελωδική ψυχεδέλεια που είναι ικανή να σε διαπεράσει αφήνοντας πάνω σου μόνο στοχασμό και ανατριχίλα.

ENJOY

M.A.

The Chemist - Spray Paint or Praise (still a statue in the wind)

Είναι απο τις φορές που μένεις με ανοιχτό το στόμα και απλά ακούς και ξανακούς και ξανακούς, μέχρι να βαρεθείς ακόμα και την εισαγωγή. Το κομμάτι που σήμερα σου παρουσιάζω δεν είναι μια προσπάθεια να βγεί το συγκρότημα The Chemist απο την αφάνεια. Είναι μια προσπάθεια να συνέλθουμε όσοι τους πήραμε χαμπάρι και ακόμα δεν έχουμε βγεί στα μπαλκόνια να φωνάζουμε γι'αυτούς. Υπερβολικός, βιαστικός ; Δε το νομίζω, άκου το κομμάτι στην κορυφή του άρθρου και θα καταλάβεις. Στην Αυστραλία, εκτός του να δέχονται επισκέπτες και μετανάστες που κάνουν ένα 24ωρό υπομονή μέχρι να φτάσουν εκεί, την τελευταία πενταετία "φτιάχνουν" και αξιόλογα συγκροτήματα και μεμονωμένους καλλιτέχνες. Σε πολλά ειδη μουσικής, απο την ηλεκτρονική, την pop, μέχρι και την folk rock, οι κάτοικοι του Νοτίου ημισφαιρίου διαπρέπουν. Τελευταία ανακάλυψη μας οι The Chemist, που είμαι σίγουρος πως θα μας απασχολήσουν τα επόμενα χρόνια αν συνεχίσουν με την ίδια φόρα. Γιατί αυτό που έχουν τώρα δεν είναι καν φόρα, είναι αστέρι και μάλιστα τεράστιο.

Απο το Πέρθ της Δυτικής Αυστραλίας και με ιθύνων νου τους τον Benjamin Witt στα φωνητικά και τη κιθάρα, η τετραμελής μπάντα υπάρχει απο το 2009 χωρίς να έχει δώσει κάποιο κομμάτι σε κυκλοφορία. Φαίνεται πως το 2012 ήταν σηματοδότης για το ξεκίνημα τους, αφού στα τέλη της περασμένης χρονιάς κυκλοφορούν σε single το Spray Paint or Praise με το οποίο και "παίρνουν κεφάλια" κυριολεκτικά όπου και αν βρεθούν για Live. Μου θύμησαν σαφώς αμερικάνικες μουσικές με folk στοιχεία και rock που παραπέμπει σε παραγωγές των Monophonics, των The Heavy και των White Stripes. Το συγκρότημα δηλώνει επίσημα στις διαδυκτιακές του σελίδες πως παίζει rock, folk, blues και pop. Το κομμάτι που είναι η πρώτη τους επίσημη επαφή με το κοινό είναι γεμισμένο με ένα αφέψημα από ήχους που μόνο το μυαλό  ενός ανθρώπου όπως ο Ben Witt θα μπορούσε να συγχωνεύσει μαζί. 

Μια διαπλοκή απο ήχους κιθάρας και τυμπάνου που οδηγούν στο επιστέγασμα τους, δηλαδή τη ξεχωριστή φωνή του Ben. Ένας ήχος τρελός με διαμελισμένα κιθαριστικά riffs και blues παραμορφωμένα φωνητικά που μαζί με το video clip θα σε οδηγήσουν σε ένα ψυχεδελικό ταξίδι. Η soul και η garage που πουθενά δεν αναφέρει η μπάντα οτι εμπλέκεται μέσα στις παραγωγές της, κατά την άποψη μας είναι το σημείο καμπής. Δύσκολο άλλωστε να συνδυάσεις τόσα πολλά στοιχεία, τόσο έξυπνα φέρνοντας ως αποτέλεσμα μια τόσο "βρώμικη" και συνάμα πανέμορφη blueζια. Αν αυτό είναι ένα δείγμα απο τον επερχόμενο δίσκο τους τον Μάρτιο, θα μας πάει καλά η χρονιά.

ENJOY

M.A.

Emancipator - Minor Cause

Η trip-hop πάντα με γοήτευε, όσο και αν δεν ανήκε στα είδη που έχω περισσότερο μέσα στη καρδιά μου. Η καταγωγή της, δηλαδή η ηλεκτρονική υφή, είναι αυτή που της επιτρέπει να έχει ρυθμό, να κρύβει μυστήριο και τελικά να είναι ένα πολύ δύσκολο και δυσεύρετο είδος μουσικής. Η trip- hop, υπάρχει απο τις αρχές της δεκαετίας του 90 και ίσως να είναι εκείνη που "μπλέκει" και περικλείει μέσα τις πιο πολλές επιρροές απο κάθε άλλη μουσική κατηγορία. Funk, soul, ambient, house, experimental rock, post-punk, breakbeat, acid jazz, lounge, alternative rock είναι μερικές ρίζες απο τις πολυάριθμες καταγωγές της. Παρόλα αυτά, όπως ξεκίνησα να λέω, η trip-hop δεν ήταν ποτέ το ατού αυτού εδώ του blog. Σήμερα όμως, έχουμε μια υπέροχη αφορμή, μια αφορμή που δίνεται σπάνια, έτσι ώστε να παρουσιάσουμε και να σχολιάσουμε μια αξιόλογη trip-hop παραγωγή.

Για μερικούς ίσως ο Emancipator ή αλλιώς Douglas Appling μοιάζει να ήρθε απο το πουθενά. Κι'όμως, ζεί στο Πόρτλαντ των Η.Π.Α και δημιουργεί με επίσημες κυκλοφορίες απο το 2006. Έκτοτε, 3 δισκάκια στο ενεργητικό του με μια εύπλαστη trip-hop που σαγηνεύει και αισίως μετά απο πολλές διακρίσεις ένα δικό του κομμάτι, το "Maps" να παίζει στους Ολυμπιακούς του Πεκίνου. Ο Emancipator, που σημαίνει ελευθερωτής, στις παραγωγές του χρησιμοποιεί πολλά φυσικά μουσικά όργανα, μελωδίες που σε βυθίζουν μέσα τους αλλά και εθιστικά κρουστά σε μια γενικότερα ποιοτική και πολύ προσεγμένη παραγωγή. Αυτή τη φορά, Minor Cause αλλά για εμάς που αγαπάμε την καλή μουσική, μείζονος σημασίας αιτία, σε αντίθεση φυσικά με τον τίτλο. Dusk To Dawn θα είναι ο τίτλος της τέταρτης πλέον ολοκληρωμένης του δουλειάς, που πρόκειται στο τέλος του μήνα να έρθει στα δισκοπωλεία. Πανέξυπνη κίνηση εκ μέρους του, να δώσει για ελεύθερη μεταφόρτωση ένα κομμάτι του δίσκου που απο ότι δηλώνει ο ίδιος, είναι αντιπροσωπευτικό του νέου δίσκου. Αν όντως και το υπόλοιπο μέρος του άλμπουμ περιλαμβάνει αυτή τη συγκινητική ατμόσφαιρα που εξέπεμψε το Minor Cause σε εμάς, τότε ίσως μιλάμε για μια κυκλοφορία στην οποία, αν είσαι λάτρης αυτής της μουσικής, θα πρέπει να σκύψεις ευλαβικά.

ENJOY

M.A.

Cats Park - Safety

Η πρώτη εντύπωση ακούγοντας πως κάποιο συγκρότημα ή καλλιτέχνης ανήκει στη Ρώσικη πλευρά της μουσικής, είναι ένα ανάμεικτο συναίσθημα απορίας και ενθουσιασμού. Αν σκεφτείς πως τα τελευταία χρόνια, ο "κόκκινος στρατός" εκτός απο μερικούς νεοανερχόμενους στον χώρο της Space Disco Ρώσους καλλιτέχνες, δεν έχει δώσει κάτι το αξιοσημείωτο, θα ήταν όντως άκρως ενδιαφέρον ένα indie συγκρότημα. Οι Cats Park, γράφοντας οι ίδιοι για τη μουσική που δημιουργούν, λένε πως δεν είναι αυστηρά συνδεδεμένη με κάποιο συγκεκριμένο είδος. Το ύφος τους θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως trip-rock, δεδομένου ότι υπάρχουν στοιχεία ψυχεδελικής ροκ και κλασικής trip-hop στο μεγαλύτερο μέρος. Ωστόσο, ένας προσεκτικός ακροατής θα εντοπίσει την indie αλλά και άλλες υφές στα κομμάτια τους. Ας αφήσουμε όμως τη μουσική να μιλήσει. 

Το 2010, ο μπασίστας Alexey Andreev συναντά μια τραγουδίστρια της τζαζ, τη Faijee. Ενώνοντας τις εμπειρίες τους, και οι δύο συμφωνούν να μη μείνουν στα πρότυπα και στερεότυπα της τζάζ αλλά να δημιουργήσουν κάτι πιο σκοτεινό και πειραματικό. Το αποτέλεσμα; Ένα EP με τίτλο Face the Future και πέντε τραγούδια καθρέφτης των ιδεών τους, που ήρθε στο φώς τον Απρίλιο του 2012. Η μπάντα δίνει την ίδια σημασία και στο οπτικό της κομμάτι, το επίσημο βίντεο για το "Your Love Is a Sin" θα σε πείσει. Το Safety μπορεί να ξεκινά με σοφιστικέ trip-hop ύφος όμως στη συνέχεια προστίθενται και άλλα στοιχεία, όπως η τρομπέτα και η σόλο κιθάρα, που του αλλάζουν εντελώς κατηγορία. Προσωπικά δε μπορώ να θυμηθώ κάποιο αντίστοιχο συγκρότημα που να χρησιμοποιεί τα ίδια συστατικά ή να μοιάζει σε αυτούς τους Ρώσους. Οι Cats Park ενδιαφέρονται για τον πειραματισμό και την απόλυτη ελευθερία της έκφρασης. Πιστεύουν ότι είναι αυτός ακριβώς ο τρόπος για να πετύχουν να αγγίξουν τις καρδιές των θεατών. Αν και ο νέος τους δίσκος πρόκειται να κινηθεί στα ίδια μονοπάτια, τότε θα τον περιμένω όσο κι'αν αργήσει.

ENJOY

M.A.

Kan Wakan - Forever Found

Θα μπορούσα να το χαρακτηρίσω με μπόλικη σιγουριά ένα απο τα καλύτερα τραγούδια της  τελευταίας πενταετίας, μαζί με τις παραγωγές των Last Shadow Puppets, του Danger Mouse και των Air. Είναι απο τις περιπτώσεις που όταν τέτοιου είδους κομμάτια, που προσεγγίζουν δηλαδή το επίπεδο του αριστουργήματος, σου ξεφεύγουν, προσπαθείς τουλάχιστον να το κρύψεις επιμελώς. Απο την άλλη, μία μικρή στεναχώρια που τόσο καιρό θα μπορούσες να το είχες στη δισκοθήκη σου και να το μοιράζεσαι με αυτούς που αγαπούν παρόμοιες μουσικές. Αυτή τη φορά, δε θα νιώσω καθόλου έτσι. Ούτε θα κρύψω πως μου ξέφυγε, ούτε θα στεναχωρηθώ. Το μόνο που θέλω να κάνω είναι να το μοιραστώ όσο το δυνατόν γρηγορότερα μαζί σου. Οι Kan Wakan πρόσφατα άλλαξαν όνομα. Η πρώην τους ονομασία, Oren Lyons θα μείνει πλέον στην ιστορία για αυτό το πανέμορφο τραγούδι των τεσσεράμιση λεπτών που καταφέρνει να σε κάνει να πατάς επανειλημμένα το "play".

Απο το Λος Άντζελες των Η.Π.Α, το συγκρότημα ξεκινά τον Ιανουάριο του 2012 με τρία μέλη ενώ ιδρυτής του θεωρείται ο Gueorgui Linev. Το καλοκαίρι που μας πέρασε η μπάντα γίνεται εξαμελής και μόλις τον Δεκέμβρη μετονομάζεται σε Kan Wakan. Όσο αφορά τα δείγματα γραφής τους, το ένα και μοναδικό κομμάτι που κυκλοφόρησε ως single, εν αναμονή της κυκλοφορίας του άλμπουμ τους, δεν τους έκανε απλά γνωστούς, έχει εγείρει και μεγάλες "απαιτήσεις" για τη συνέχεια τους. Οι ίδιοι περιγράφουν το είδος της μουσικής που προσπαθούν να πλάσουν, ώς «μια προσπάθεια να φέρουν τον κλασικό μινιμαλισμό και την πειραματική soul μέσα σε ένα περισσότερο προσβάσιμο ηχητικό περιβάλλον». Το αποτέλεσμα ; Μια ambient ψυχεδελική post-rock που έχει προσβάσεις και στην κινηματογραφική υπόσταση. Μπορεί να είναι λόγια στον αέρα για κάποιον που δεν γνωρίζει απο ωρολογία, δε χρειάζεται όμως να γνωρίζει επίσης πολλά απο μουσική για να καταλάβει πως το Forever Found είναι απλά συναρπαστικό. Ορχηστρικό, με σοβαρή παραγωγή και με τα υπέροχα soulfull φωνητικά της Kristianne Bautista, το τραγούδι έχει πολλά επιμέρους μέρη που ενωμένα, το απογειώνουν. Το λάτρεψα και μόνο απο την εισαγωγή.

ENJOY

M.A.

Chrome Sparks - Send the Pain On

Μπορεί ένα κομμάτι να σε κάνει διάσημο ; Μπορεί. Μπορεί αυτό να είναι και το μόνο αξιόλογο κομμάτι ολόκληρης της καριέρας σου ; Μπορεί. Για το πρώτο είμαι σίγουρος, για το δεύτερο ας περιμένουμε λίγο. Ο λόγος για τον Chrome Sparks που παρόλο οτι υπάρχει σαν σόλο καλλιτέχνης εδώ και μερικά χρόνια, μόλις πριν λίγες μέρες άρχισαν να ασχολούνται μαζί του διαδικτυακά μέσα προβολής μουσικής.  Ένας νεαρός μουσικός παραγωγός που ζεί και γράφει μουσική στο Μπρούκλιν των Η.Π.Α. Με φόντο τα κλασικά κρουστά, συνδυάζοντας την αγάπη του για τα synthesizers, τη ρυθμική και χορευτική μουσική σε ένα μοναδικό μείγμα του οποίου δείγμα μπορείς να πάρεις με το πανέμορφο Send the Pain On που ήταν και η αφορμή για τη σημερινή αναφορά. 

Ξεκίνησε τις μουσικές του σπουδές μελετώντας τύμπανα και γρήγορα μεταπήδησε στη δισκοθετική και τη χορευτική μουσική. Όπως συνήθως γίνεται με τους ορεξάτους αυτής της κατηγορίας, άρχισε να γράφει τις δικές του συνθέσεις σε έναν υπολογιστή και το 2010 κυκλοφόρησε υπό δική του επιμέλεια, χωρίς την εμπλοκή δισκογραφικής, ένα EP που δεν εντυπωσίασε ιδιαίτερα. Ο Jeremy Malvin όπως είναι το πραγματικό του όνομα, φαίνεται πως βρήκε το δρόμο προς κάτι αξιόλογο μέσα στο 2012. Αρχικά, πριν μερικούς μήνες με τη κυκλοφορία του Marijuana που ακούς στο τέλος του άρθρου αλλά και στο τέλος του έτους με το κομμάτι που κατάφερε να τον βγάλει απο την αφάνεια. Μια παραγωγή με ζεστά κρουστά και pop προσανατολισμό που μου θύμισε πολύ τους Μ83 και μουσικές των Washed Out και του Teen Daze. Το πολύ όμορφο που εντοπίζω στο κομμάτι είναι πως δεν αφήνει περιθώρια ώστε να γίνει προβλέψιμο. Δεν υπάρχει σταθερός ρυθμός, δεν υπάρχει η καθορισμένη "άνωδος" και "κάθοδος" στα synths, όλα εκτυλλίσονται με σκοπό την εκπομπή ηχο-χρωμάτων στην ατμόσφαιρα. Μια συναισθηματική μελωδία που αναμφισβήτητα έχει γίνει αγαπημένη τις τελευταίες μέρες στα ακουστικά και τα ηχεία μας, καταπληκτικό.

ENJOY

M.A.

Burial - Rough Sleeper

Καλη χρονιά !! Δυστυχώς, δεν προλάβαμε να συμπεριλάβουμε τη κυκλοφορία που σήμερα σου παρουσιάζω στα καλύτερα της χρονιάς που έφυγε. Kαιρό τώρα πάντως οι παραγωγές του Burial θα μπορούσαν να έχουν αποτελέσει θέμα αυτού του blog. Δε συναίβει όμως, οχι επειδή η μουσική του δεν το άξιζε, κάθε άλλο. Είναι δημιουργίες τόσο ιδιαίτερες που χρειάζεται η δέουσα προσοχή σε τέτοιου είδους αναλύσεις, μιας και το κοινό του καλλιτέχνη είναι αρκετά περιορισμένο. Υποπτεύομαι λοιπόν πως μάλλον το release του δίσκου δεν έγινε τυχαία στο τέλος του έτους. Η τελευταία του κυκλοφορία, στο κλείσιμο του 2012, θα μπορούσε πολύ εύκολα να λάβει θέση και στη δική μας ανασκόπηση. Ας είναι όμως, μερικές φορές είναι καλύτερο να λάμπεις δια της απουσίας σου. 

William Emmanuel Bevan είναι το πραγματικό όνομα που κρυβόταν επιμελώς πίσω απο το καλλιτεχνικό Burial μέχρι το 2008 όταν και έγινε γνωστό απο τις συνεργασίες του  εν λόγω Λονδρέζου με το project των Four Tet. Με δύο ολοκληρωμένες δουλειές μέχρι σήμερα (2006, 2007) αλλά και πολυάριθμα EP's και συνεργασίες με Four Tet και Massive Attack, ο Burial ίσως να αποτελεί το δίδυμο του νέου αίματος για την ηλεκτρονική μουσική μαζί με τον Χιλιανό Nicolas Jaar. Οι μουσικές και των δύο έχουν κοινό χαρακτηριστικό τις απροσδιόριστες γραμμές στο ρυθμό και τις απεριόριστες χρήσεις ήχων για τη σύνθεση. Μπορούν να δώσουν απο downtempo αριστουργήματα, μέχρι ξεσηκωτικά beat που όμοια τους μπορείς να ακούσεις μόνο σε φεστιβάλ πειραματικής μουσικής.

Αυτή τη φορά, ο Burial επικεντρώνεται στην σύνθεση δύο μακράς μορφής κομματιών γύρω στα 12 με 14 λεπτά αντίστοιχα. Πραγματικά, μπροστά μας απλώνονται κινηματογραφικά τοπία που έχουν στοιχεία απο φωνητικά που σε αγγίζουν και στοιχεία που δημιουργούν μια σκοτεινή ατμόσφαιρα. Σαφώς όσοι γνωρίζετε τις μουσικές του, όλα αυτά επίσης τα ξέρατε. Η πλευρά του βυνιλίου όμως που ίσως σου αλλάξει τα ακούσματα, είναι η Β΄. Εκεί, το Rough Sleeper αποτελείται απο αλλεπάλληλες κορυφώσεις και διακοπές που "παίζουν" διαδοχικά ανάμεσα στο σκοτάδι, τη σιωπή και το φώς των υπέροχων φωνητικών. Ο Burial ("ταφή" στα Ελληνικά) προσπαθεί να δώσει μια αχτίδα αισιοδοξίας, μια ελπίδα που βγαίνει μέσα απο το σκοτάδι που διακατέχει γενικότερα τις παραγωγές του. Είναι ευχάριστο να βλέπεις ότι υπάρχουν ακόμα και σήμερα τυχοδιώκτες εκεί έξω. Ο Burial είναι ένας απο αυτούς αφού πειραματίζεται με ή χωρίς τις δικές του μουσικές και πάλι καταφέρνει να παραμένει εντός πορείας. Εντός πορείας για το θαύμα που ακόμη μπορεί ούτε εμείς να μη το βλέπουμε. Τα μεγάλα έργα άλλωστε αναγνωρίζονται πολύ αργότερα απο την εποχή τους.

ENJOY

M.A.