Ξαναγυρνώντας πίσω στο 2008, όταν οι Pop Eye πρωτοεμφανίζονται, θυμάμαι ξεκάθαρα πως δεν υπήρχε κάποια άλλη μπάντα στην οποία να μοιάζουν ή κάποια άλλη μπάντα να παίζει στο ίδιο ύφος και με τον ίδιο τρόπο. Αυτό που με κάνει να χαίρομαι περισσότερο είναι πως ακόμη και σήμερα, δηλαδή 5 σχεδόν χρόνια μετά, οι Pop Eye είναι μοναδικοί σε αυτό που κάνουν. Κατάγονται απο την Αθήνα και μέλη τους είναι o Δημήτρης Καμπούρης, φωνητικά - στίχοι, ο Γιάννης Καλατής, drums - πλήκτρα - programming, ο Μάρκος Καλατής, κιθάρα, ο Μάνος Αναγνωστάκης, μπάσο και η Έφη Θεολόγου, φωνητικά - πλήκτρα - κιθάρα. Οι πρώτες τους παραγωγές, ταξιδιάρικες, chill out και μελωδικές, άνοιξαν το δρόμο. Σήμερα, ο ήχος τους εναλλακτικός, indie/pop με δυνατά τύμπανα, σταθερά φωνητικά, που πλέον ανήκουν στην Έφη και εθιστικός. Δείγμα των όσων σου αναφέρω είναι το πανέμορφο What Is True που ήρθε ώς single πριν λίγο καιρό και δείχνει την δημιουργικότατη αλλαγή της μπάντας προς το ακόμη καλύτερο. Στο τέλος του άρθρου θυμίσου το Believe Me, που το 2008 μου είχε πάρει τα μυαλά με την υπέροχη μελωδία και τα απόλυτα ταιριαστά φωνητικά του Δημήτρη. Περιμένουμε με ανυπομονησία την ολοκληρωμένη τους δουλειά που αναμένεται κάπου κοντά στο Φθινόπωρο απο την TSOE.
Πανέμορφος δίσκος, έτσι απλά. Και ας μου επιτραπεί να είμαι και υπερβολικός και υπέρμετρα ενθουσιασμένος. Ήχοι που ίσως να γράφονται και να ακούγονται πολύ αραιά πια. Το συγκρότημα απο τη Σουηδία, που πλέον ως χώρα αληθινά μετρά αρκετά αξιόλογα στο indie είδος, μόλις κυκλοφόρησε τη τρίτη του δισκογραφική δουλειά και δείχνει παντοδύναμο. Με παραγωγό τους τον Dan Lissvik (στο πρόσφατο παρελθόν και παραγωγός των Young Galaxy και των Taken By Trees), οι Mary Onettes συνεχίζουν με έναν φαινομενικά uptempo δίσκο. Η μελαγχολία όμως των προηγούμενων ετών συνεχίζει να υπάρχει μόνο που τώρα τα μουσικά όργανα παίζονται με περισσότερη δύναμη, με μεγαλύτερη ένταση και παλμό. Φανερή επίσης και η στροφή προς το ύφος του new age των Cure, αφού σε αρκετά σημεία θα νομίζεις πως βρίσκεσαι στα 80's και ακούς Robert Smith. Σε πρώτο πλάνο για εμάς είναι το Black Sunset που μπλέκει τόσο περιεκτικά και υπέροχα την Pop του σήμερα με τα Synths μιας δεκαετίας που κατά βάθος ζηλεύουμε και οτιδήποτε πάει να της μοιάσει το φθονούμε. Στο τέλος του άρθρου ακούς Evil Coast, το πρώτο single του δίσκου δηλαδή αλλά και το συγκινητικό Can't Stop The Aching. Σαφώς οι Σουηδοί μπορούν και καλύτερα, φαίνεται άλλωστε. Ηχό, Dream Pop, κιθάρες με βάθος αλλά και θορυβώδη αποκορυφώματα για έναν δίσκο που εν τέλη διαθέτει μια αξιολογότατη παραγωγή.
Συνήθως, όταν πρόκειται να παρουσιάσουμε τα καλύτερα για τον μήνα που φεύγει, κάνουμε και ένα γενικότερο σχόλιο για το πως βρίσκουμε συνολικά μουσικά αυτό το διάστημα των 30 περασμένων ημερών. Αυτή τη φορά, είμαι σίγουρος πως μπορείτε και μόνοι σας να καταλάβετε πόσο όμορφος ήταν ο Μάρτιος. Το πιο όμορφο απο όλα όμως είναι πως πίσω απο κάθε τραγούδι, κρύβονται δίσκοι, singles και διαδικτυακοί τόποι όπου η μαγεία των εμπνεύσεων των καλλιτεχνών συνεχίζεται και περιμένει να την ανακαλύψουμε. Άνοιξη καλώς όρισες !
Μόνο παγωμάρα δε θα μπορούσε να σου φέρει η σημερινή μας παρουσίαση. Ένα κομμάτι που ξεκινώντας θυμίζει εποχή των 90's με μαύρης αίσθησης φωνητικά όπως θα άρμοζε άλλωστε. Η συνέχεια όμως είναι εντελώς διαφορετική. Μια μελωδία που φεύγει τελείως απο ότι νόμιζες πως θα ακούσεις και που τελικά μετατρέπεται σε ένα Drum and bass / Ambient πείραμα που όμοιο του είχα καιρό να ακούσω. Η Λονδρέζα Moko φαίνεται πως έχει τη στόφα καλλιτέχνιδας που θα κινηθεί με μέθοδο. Αυτό δείχνει άλλωστε και ο τρόπος που μέχρι τώρα κυκλοφορεί τα τραγούδια της. Απλή και χωρίς πολλά λόγια αφήνει το κοινό της να αποφασίσει. Μια soul ερμηνεύτρια που μπλέκεται με την ηλεκτρονική μουσική και που καταφέρνει να θυμίζει Massive Attack και "Unfinished Sympathy" στους ρυθμούς και Morcheeba στη φωνή. Τα μόλις 21 της χρόνια δεν την εμπόδισαν καθόλου να θεωρείται ήδη υπολογίσιμη δύναμη με τρία τραγούδια που είναι γεμάτα στύλ, τάξη και υποσχέσεις. Μη ξεχάσεις να τσεκάρεις και τη προσωπική της σελίδα: http://thisismoko.tumblr.com/ Το στύλ που λέγαμε..
